چنانکه مي دانيم، پيامبران الهي، پاکترين انسانها هستند که از سوي پروردگار براي رساندن پيامهاي الهي، انتخاب شده اند. از آنجا که امامت، وظيفه اي الهي، و در ادامه رسالت پيامبران و براي ارائه الگوي عملي از تعاليم مکتب است چنين کساني بايد از هر گناه به دور (معصوم) باشند. بنابر اين لازم است که امامان نيز از سوي خداوند معرفي گردند، چرا که تنها او اگاه به اعمال و رفتار انسانها است. در شرايطي که لازم باشد، خداوند پيامبري را، حتي در گهواره به اين مقام مي رساند و به مردم معرفي مي نمايد، چنانکه حضرت عيسي (ع) در گهواره، اعلام رسالت فرمود و حضرت يحيي (ع) در کودکي به پيامبري رسيد. امامت نيز که وظيفه اي سنگين و مقامي الهي است، در شرايطي در سن کودکي بر عهده پيشوايان گذارده مي شود. چنانکه امام جواد (ع) و امام هادي (ع) در سن 8 سالگي و امام زمان (عج) در سن 5 سالگي، وظيفه مهم امامت امت را عهده دار شدند. جالب توجه اينکه خلفاي وقت، براي مبارزه بي امان با تفکر شيعي، دست به هر کاري مي زدند و چند بار با جمع آوري همه دانشمندان معاصر، پيچيده ترين مسائل علمي و معماهاي فقهي را آماده ساختند تا از امام کم سن و سال



[ صفحه 24]



شيعيان بپرسند. اما امام جواد (ع) و امام هادي (ع) در حالي که در سنين کودکي بسر مي بردند، با سرعت و دقت غير قابل تصور، به پاسخگويي پرداختند و نقشه خلفاي کور دل را نقش بر آب نمودند. اگر کوچکترين ضعف در پيشوايان کم سن و سال مشاهده مي شد بدون شک بهترين بهانه بود که خلفاي وقت اين مساله را مطرح کنند و بايه هاي امامت را لرزان جلوه دهند. اما چنين مساله اي هرگز مطرح نشده، بلکه هر بار که دانشمندان از امامان کم سن، سوال مي کردند و پاسخهاي عالمانه و دقيق را مي شنيدند، پايه هاي حکومت خلفا سست تر شده و مردم در مي يافتند که پيشوايان معصوم با تعيين خداوند، انتخاب گشته اند. حضرت امام مهدي (عج) نيز در حالي که فقط 5 سال از عمر شريفشان مي گذشت، با شهادت امام حسن عسکري (ع)، امامت امت اسلام را بر عهده گرفتند و اکنون در انتظار فرمان الهي براي ظهور و نجات بشريت، بسر مي برند.