گروهي ديگر از پيروان مذاهب اربعه از غيبت امام زمان برداشت نادرستي داشته و پنداشته اند که: حضرت در چاه سامرا غايب و پنهان است. ولي بايد اعتراف کرد که داستان سرداب و يا چاه سامرا بخن ناروا و نادرستي است که مغرضان اهل سنت به شيعه اثني عشري نسبت داده اند. چنانکه ابن حجر مکي در (کتاب صواعق المحرقه) خود در ضمن اشعاري



[ صفحه 16]



که نقل مي کند امام زمان، مهدي موعود را در سرداب ساکن مي داند. اما علماي شيعه معتقدند: امام زمان (ع) روي زمين منتها بطور ناشناخته و پنهاني سکونت دارند و زندگي مي کنند چنانکه امام ششم مي فرمايد:... خداوند ميان آن حضرت و مردم حجابي قرار مي دهد که او را مي بينند ولي نمي شناسند. (کافي، باب الحجه). و نيز مولوي در اين مساله به اشتباه عجيبي افتاده و چنين معتقد شده است که: ولي هر سالکي مادامي که جلوه بر سالک نکرده از او غايب است همين که تجلي کرد ظهور کرده است. و يا سخن نارواي ديگرش که در کتاب مثنوي به چشم مي خورد:



... پس بهر دوري وليي قائم است!

تا قيامت آزمايش، دائم است



پس امام حي قائم، آن ولي است

خواه از نسل عمر خواه از علي است!



مهدي و هادي وي است اي راه جو!

هم نهان و هم نشسته پيش رو!



که در شناخت ولي قائم دچار افکار اهل طريقت گشته و از مدينه علم پيامبر و ابواب آن حضرت بي بهره مانده و تا آخر عمر نتوانسته راهي پيشگاه مقدس حضرت ولي عصر ارواحنا فداه باشد. آري امام زمان، موجودي جسماني و فرزند امام حسن عسکري است که در روي زمين زندگي مي کند و غيبت آن حضرت بدان معني است که: مردم آن حضرت را يا نمي بينند و يا اگر مي بينند او را نمي شناسند و چنان نيست که اکنون مردم، امام را نبينند چه بسيار مردمي که آن حضرت را روزانه مي بينند و او را نمي شناسند و اگر زنده بمانند چه بسا روز ظهور خواهند گفت: اين کسي است که ما او را بسيار ديده ايم.



[ صفحه 17]