شيخ ابراهيم کفعمي در کتاب البلد الامين گفته است: از حضرت مهدي صلي الله عليه و سلم روايت شده است که: هر کس اين دعا را در ظرف تازه اي با تربت حسين عليه السلام بنويسد و آنرا بشويد و بنوشدش، از مرض خود شفا مي يابد. بنام آن که همه در او شيدايند، بخشنده بخشايشگر. بنام آن که همه در او شيدايند، (که آن) دوا است. و ستايش براي آن که همه در او شيدايند، (که آن) شفا و راحتي است. و نيست الهي جز آن که همه در او شيدايند، (که او) کفايت کردني است، او شفا دهنده است، و او کفايت کننده است، سختي را به دارنده مردمان به شفا ببر، که مريضي آنرا نگاه ندارد، و صلوات و توجه خدا بر محمد و خاندان نجيب او باد. و به خط سيد زين الدين علي بن حسين حسيني ديدم که اين دعا را به مردي (نسبت داده است) که در حائز (کربلا) مجاوره بوده - که بر مشرف آنجا سلام باد - (از) مهدي سلام الله عليه در خواب خود، بدو بياموخت در حالي که به مرضي مبتلا بود، و در نتيجه به



[ صفحه 179]



سوي قائم - که خدا فرجش را بزودي برساند - شکايت برد. در نتيجه - حضرتش - به نوتن اين دعا (بر ظرفي) و شستن آن و آشاميدنش فرمان داد. پس - او - آن کار را انجام داد و از آن حالت شفا يافت.



[ صفحه 181]