توقيعي است که شيخ طوسي ره در کتاب غيبت روايتکرده بسند خود از احمد بن حسن ابي صالح خجندي که او گفته که من در طلب صاحب الزمان بودم و در اينباب شهرها را ميگرديدم و تجسس و اصرار مينمودم تا آنکه بتوسط شيخ ابو القاسم بن روح بانحضرت عريضه نوشتم ودر آنعريضه از اضطراب دل خود شکايت کرده بودم و جوابي خواسته بودم که دلم بان آرام يابد و تکليف خود را بدانم پس توقيع بيرون آمد باين نهج من بحث فقد طلب و من طلب فقد دل و من دل فقد اشاط و من اشاط فقد اشرک يعني هر کس در خصوص من تجسس کند مرا ميطلبد و هر کس مرا بيابد بديگران بنمايد و هر کس مرا بديگران بنمايد مرا بکشتن دهد و هر کس مرا بکشتن دهدمشرک گردد و مرحوم عراقي در دار السلام بعد از ذکر اين توقيع فرموده مولفگويد که مراد از اينفقرات بيان حکمت غيبت و منع خلق است از طلب رويت زيرا که طلب سبب وجدان باشد و وجدان باعث اشاعه و اذاعه و اطلاع خلق گرددو آن باعث هلاکت آن بزرگوار و نقض غرض و منافي حکمت غيبت باشد لهذا راوي گفته که چون اين توقيع را ديدم دلم آرام گرفت و مسرور بوطن خود برگرديدم.