بدانکه هر يک از اينسفراء و نواب اربعه را کارکنان و مقربان ديگر بود که بعض امور را بانها رجوع مينمودند چنانچه در سابق گذشت که جعفر بن متيل گفته که در بغداد ده نفر بوده اند که از جانب محمد بن عثمان ابو جعفر عمري پاره تصرفات ميکردند که از جمله ايشان حسين بن روح بوده و تقرب همه ايشان بابي جعفربيشتر از او بوده خصوصا خود جعفر بن متيل که بسياري از کارها باو رجوع ميشده بطوريکه شيعيانرا گمان آن بوده که امر سفارت باو راجع خواهد شد تا آنکه امر را بحسين بن روح رجوع نمود و همچنين در بلاد ديگر هم کساني بوده اند که از جانب وکلاء و صاحب ناحيه وکيل بوده اند و تصرف در امور مينموده اند چنانکه شيخ طوسي در کتاب الغيبه فرموده که در زمان سفراي پسنديده پاره ثقات و معتمدين بودند که توقيعات از سفراء بايشان ميرسيد وبالجمله چون ايشان جمعي بسيار و عددي بيشمارند و ذکر تمامت آنان موجب اطناب و باعث کثرت حجم کتاب است لذا بذکر چند نفر از آنها در ضمن چند ياقوته اقتصار گرديد.