بدانکه شبهه سي و هفتم مخالفين درباره آن ذات اقدس و وجود مقدس اعني حضرت صاحب الزمان و خليفه الرحمن ايضا در ولادت او است بتقريب اينکه جعفر که فرزند حضرت امام علي النقي بود شهادت اماميه را باينکه امام حسن عسکري را در حال حيات پسري متولد شد انکار نمود و وجود او را بعد از وفات آن حضرت نفي کرد و ميراث آن جناب راضبط نمود و سلطان عصر را واداشت باينکه کنيزان آن حضرت را از حمل استبرا نمايند تا اينکه ولد او را واضح نمايد و خون کساني را از شيعه که مدعي وجود خلف از براي حضرت عسکري بودند مباح نمود و بمفاد اهل البيت ادري بما في البيت جعفر که براي امام حسن عسکري است قولش در نفي ولد آن بزرگوار حجت است و جواب از اين شبهه آنست که قول جعفريکه بلسان معصومين ملقب بکذاب شده است در مقابل معتقد ما اماميه مورث شبهه نخواهد شد که مخلصين بامام زمان و معتقدين بامامت آنجان جهان بان اعتماد و تکلان نمايند زيرا که همه اهل اسلام بعدم عصمت جعفر متفقند پس او را انکار حق و ادعاي باطل ممکن است بلکه خطاب را و جايز و صدور غلط از او ممتنع و حال آنکه قران مجيد ناطق است باينکه اولاد يعقوب ببرادر خودشان يوسف چه کردند اورا بچاه انداختند و بقيمت ارزان فروختند و حال آنکه از اولاد انبياء بودند بلکه باعتقاد بعضي از خود مخالفين خود ايشانهم انبياء بودند پس وقتيکه اينگونه خطاي عظيم از ايشان صادر شد پس چرا از جعفر مثل آن از راه طمع در مال دنيا صادر نميشود و احدي اينجواب را انکار نميکند مگر از راه مکابره و عناد.