بدانکه شبهه بيست و هشتم که مخالفين در ساحت امامت و غيبت حضرت امام غائب عجل الله فرجه الشريف نموده اند اينست که ميگويند هر قدر که امام در پس پرده غيبت بماند و ظهورش طول بکشد و دور از امت و رعيت باشد فساد رعيت زيادتر و شرارت آن بيشتر ميشود و اين باعث ميشود که خوف امام زيادتر گردد و بنابر اين پس نبايد هيچوقت از براي رعيت ظاهر شود و جواب از اين شبهه اينست که از کجا ميتوان قطع حاصل کرد که فساد رعيت بعد از اين زيادتر ميشود چه آنکه بسا از متاخر و پسينيان که صالحند و بسا از متقدم و پيشينيان که صالحند علاوه بر اينکه هر گاه ما عدل خدايتعالي و عصمت امام را ثابت بدانيم چنانکه ببراهين عقليه و نقليه هر دو را ثابت ميدانيم پس حواله ميکنيم سبب غيبت آن بزرگوار را بسوي خداوند عليم خبير چنانچه وجه حسن خلقت موذيات را حواله بساحت حکمت حکيم علي الاطلاق مينمائيم و ايضا مخالفين گفته اند کسيکه غائب از انظار است چگونه او را صاحب الزمان ميناميد و حال آنکه نيست صاحبي از براي زمان مگر خالق اکوان پس ناميدن او را بصاحب الزمان نيست مگر از قبيل هذيان و جوابش اينست که هذيان منسوب بکسي استکه منکر قرآن است آيا خداوند متعال در کتاب مجيد خود نفرموده است توتي الملک من تشاء و آيا امر را حضرت مقدس در آيه و اولوا الامر منکم از براي غير خود قرار نداده و حال آنکه در آيه ديگر فرموده الا له الخلق و الامر پس صاحب الزمان بودنش باعطاء حقتعالي است اينمنصب را بحضرتش لانه المالک لما ملکه و المالک لما عليه اقدره.