بدانکه شبهه بيست و هفتم که مخالفين در ساحت امامت حجت منتظر و امام ثاني عشر عليه صلوات الله الملک الاکبر نموده اند اينست که ميگويند شما طائفه اماميه ميگوئيد که ظهور امام زمان و مهدي موعود مشروط است بزوال خوف آن بزرگوار از اعداء و جنابشرا علم نيست بانچه که در قلوب مردم است در حق او از محبت و تمکين از امامتش و از عداوت و معارضه با حضرتش و چون حضرتش واقف به تمکين رعيت نميشود پس هميشه خائف است و پيوسته در پس پرده غيبت است و جواب از اين شبهه اينست که ميگوئيم در نزد ما اماميه ثابت شده است که پدران آن بزرگوار حضرتشرا اعلام و اخبار نموده اند بمدت غيبتش و بعلامات وقت ظهورش بواسطه آنچه که نقل نموده اند آنرا از جد خود رسول



[ صفحه 57]



خدا و آن حضرت از جبرئيل و جبرئيل از پروردگار عالميان علاوه بر اينکه هر گاه آن بزرگوار ظن بسلامت پيدا نمود خروج از ظهور بر حضرتش واجب ميشود مثل واجب شدن نهي از منکر در وقت ظن بتاثير بلکه احتمال آن و ممتنع نيست اينکه اعلام بفرمايد باريتعالي حضرتشرا بتوسط اباء طاهرينش و يا بالهام نمودن در قلب مبارکش باينکه هر گاه غالبشد ظنش بزوال خوفش واجب باشد بر جنابش خروج چه اين ظن از طرفي استکه مودي بزوال خوف ميشود و اين جواب از اين اشکال را شيخ جليل علي بن محمد بن يونس بياضي در کتاب صراط المستقيم بيان فرموده.