صاحب کفايه الطالب في مناقب علي بن ابيطالب در باب سيزدهم از ابو ابيکه در حالات حضرت مهدي قرار داده است گفته اين باب در ذکر کنيه آن جناب است و اينکه او در خلق شباهت به پيغمبر دارد پس باسناد خود از حذيفه روايت نموده که گفت رسول خدا فرمود هرگاه از دنيا غير از يکروز باقي نماندهر آينه مبعوث گرداند خدا مردي را که نامش نام من است و خلق او خلق من است پس بعد از نقل اين روايت صاحب کتاب گفته استکه اينحديث حسن استکه ما باو روزي داده شديم و معني قول آن حضرت خلق او خلق من است بهترين کنايه است از انتقام کشيدن مهدي از کفار براي دين خدا چنانکه پيغمبر ميکرد و حال آنکه خداوند درباره اين بزرگوار فرموده انک لعلي خلق عظيم و در کشف الغمه بعد از اينکه اين روايت را با معني آن که صاحب کفايه الطالب گفته نقل نموده فرموده استکه بنده فقير علي بن عيسي عفي الله عنه گويد العجب قول صاحب کفايه است که گفت خلق او خلق من است از بهترين کنايات است از انتقام کشيدن مهدي از کفار براي دين خدا پس چگونه خلق را منحصر بانتقام کشيدن از کفار نمود و از کجا اين تحجير و توقيف را دانست چه آنکه او بي معني است زيرا که مهدي در جميع اخلاق پيغمبر با او شريکست مانند کرم و شرف و علم و حلم و شجاعت و غير آن از اخلاقي که در صدر کتاب از براي آن حضرت تعداد نمودم و از اين عجب تر اين استکه آيه انک لعلي خلق عظيم را دليل بر اين انحصار قرار داده و لقد اجاد علي بن عيسي فيما افاد و الله الهادي عباده الي سبيل الرشاد.