صدوق در امالي روايت نموده از عبد الرحمن بن سمره گفت رسولخدايرا گفتم مرا رهنمائي کن بسوي نجات فرمود اي پسر سمره هر گاه مردم را هواهاي نفسانيه مختلف و رايهاي پراکنده شود بر تو باد به پيروي علي بن ابيطالب فانه امام امتي و خليفتي عليهم من بعدي و هو الفاروق الذي يميز بين الحق و الباطل من سئله اجابه و من استرشده ارشده و من طلب الحق من عنده و جده من التمس الهدي لديه صادقه و من لجا اليه امته و من استمسک به نجاه و من اقتدي به هديه پس بدرستيکه علي امام امت و جانشين من است و او است فرق دهنده که جدا کند ميان حق و باطل هر کس از وي بپرسد جواب گويد و هر کس راهنمائي جويد راهنمائيش فرمايد و هر کس حق را نزد وي طلبد حق را بيابد و هر کس هدايت را نزد او درخواست نمايد به آن برخورد و هر کس پناه بسوي اوبرد امنيتش دهد و هر کس بوي چنگ زند نجاتش بخشد و هر کس او را پيروي کند بمقصودش برساند يابن سمره سلم من سلم له



[ صفحه 73]



و والاه و هلک من رد عليه و عاديه يابن سمره ان عليا روحه من روحي و طينته من طينتي و هو اخي و انا اخوه و هو زوج ابنتي فاطمه سيده نساء العالمين من الاولين و الاخرين و ان منه امامي امتي و سيدي شباب اهل الجنه الحسن و الحسين و تسعه من ولد الحسين تاسعهم قائم امتي يملاء الارض قسطا و عدلا کما ملئت ظلما و جورا اي پسر سمره سالم خواهد بود هر کس براي علي تسليم شود و علي را دوست دارد و هلاک گرديده هر کس بر وي رد کند و با او دشمني نمايد اي پسر سمره بدرستيکه علي روحش ازروح من و طينتش از طينت من است و او است برادر من و منم برادر او و او است شوهر دختر من فاطمه که سيده زنان عالميان از اولين و آخرين است و بدرستيکه از علي است دو امام امت من و دو آقاي جوانهاي اهل بهشت حسن و حسين و نه نفر از فرزندان حسين که نهمي ايشان قائم امت من است که پر کند زمين را از عدل و داد چنانچه پر شده باشد از ظلم و جور.