قال الله تعالي في سوره السباء و لو تري اذ فزعوا فلا فوت و اذخوا من مکان قريب و قالوا امنا به و انالهم التناوش من مکان بعيد اي رسول مکرم کاش ببيني آن گروه را که دچار فزع و دهشت شده اند پس از براي آنها قرارگاهي نيست و از پنجه قدرت ما نتوانند بيرون روند و گرفته شوند از مکاني نزديک و بگويند ايمان آورديم باو و کجا است از براي ايشان دست رسي باو از راه دور بدانکه آيه مبارکه دلالت بر چند امر دارد اول گرفتار فزع و دهشت شدن آن گروه دوم عدم نجات وخلاصي براي آنان سيم گفته شدن از مکان نزديک چهارم ايمان آوردن و عدم قبول آن عامه برآنند که اين فزع و اخذ و عدم قبول ايمان در زمان موت است يا در زمان بعث مگر زمحشري که گفته روايت شده از ابن عباس که اين آيه فرود شده در خسف بيداء و ثعلبي که روايت کرده از حذيفه بن يمان از رسول خدا نزول آيه را در خسف بيداء ليکن از طرق خاصه روايات بحد استفاضه رسيده که حضرت رسول خدا و ائمه اطهار صلوات الله عليهم اجمعين آيه مبارکه را بهلاک جيش سفياني بجهه خسف در بيداء در زمان ظهور حضرت قائم آل محمد ارواحنا لتراب مقدمه الفداء تفسير فرموده اند در مجمع البيان روايت کرده اين معني را از حضرت رسول و حسن بن حسن بن علي و حضرت سجاد نعماني در کتاب غيبت ايمنعني را روايت کرده از حضرت اميرالمومنين علي بن ابراهيم و عياشي و محمد بن عباس روايت کرده اند از حضرت امام محمد باقر خلاصه آن اخبار آنکه در تفسير آيه مبارکه فرمودند کاش به بيني آنان را يعني لشکر سفياني را در زمانيکه گرفتار دهشت و فزع شده اند بسبب صيحه آسماني پس فرار نتوانند و گرفته شوند از مکان نزديک يعني از زير قدمهاي خود بسبب فرو رفتن زمين و گويند ايمان آورديم باو يعني بقائم آل محمد و کجا است از براي آنها دست رسي بقائم آل محمد از راه دور اين ناچيز گويد که اخبار مزبوره صريحند که جيش سفياني بعد از جحد و انکار و شدت عداوت تصديق و اذعان کنند حضرت قائم ال محمد را لکن اذعان و ايمان آنها پذيرفته نشود و همگي هلاک گردند و سر عدم قبول آنکه اذعان و ايمان آنان بعد از ديدن باس و معاينه مرگ و يقين بهلاکست و چنين ايماني از روي قهر و اضطرار است نه طوع و اخبار و قال تعالي فلما راوا باسنا قالوا امنا بالله وحده وکفرنا بما کتابه مشرکين فلم يک ينفعهم ايمانهم لما راوا باسنا سنه الله التي قد خلت في عباد موخسر هنالک الکافرون و در اينحال نه ايمان قبول و نه توبه مقبول است قال الله تعالي و ليست التوبه للذين يعملون السيئات حتي اذا حضر احدهم الموت قال بت الان و لا اللذين يموتون و هم کفار اولئک اعتدنا لهم عذابا اليما يعني نيست توبه از براي کسانيکه بجاي آرند بديها را تا زمانيکه مرگ يکي از آنها در رسد بگويد توبه کردم در اينزمان و نه از براي کسانيکه ميميرند و حال آنکه آنها کافرند آنانند که آماده داشته ايم از براي ايشان عذاب دردناک را و از همين جهه توبه فرعون و ايمان او مقبول درگاه حضرت احديث جل سلطانه نگرديد و بصريح کريمه وقد عصيت قبل و کنت من المفسدين قرين باس و حرمان گرديد علاوه بر اين يوم الفتح را که خداي خبر داده که ايمان در آن قبول نميشود و کفار مهلت داده نشوند بقول خود قل يوم الفتح لا ينفع الذين کفروا ايمانهم و لا هم ينظرون که ترجمه اش اينست که بگو اي پيغمبر در روز فتح منفعت نميبخشد کساني را که کفر ورزيده اند ايمان آنها و نه ايشان مهلت داده شوند تفسير بروز فتح دنيا بدست حضرت قائم ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء فرموده اند کليني عن ابن دراج قال سمعت ابا عبدالله يقول في قول الله عز و جل قل يوم الفتح لا ينفع الذين کفروا



[ صفحه 6]



ايمانهم و لا هم ينظرون قل يوم الفتح يوم تفتح الدنيا علي القائم عليه السلام لاينفع احدا تقرب بالايمان مالم يکن قبل ذلک مومنا الخ بديهي استکه مراد عدم نفع ايمانست براي کسانيکه خود را در پنجه باس و دهان شمشير آن حضرت گرفتار ديده در زمان يقين بهلاک اظهار ايمان نمايند و گرنه معقول نيست که آن حضرت مطلقا ايمان کفار را نپذيرد و علي اي حال آنها را هلاک فرمايد و حال آنکه اخبار بسيار وارد است که آن حضرت کفار را مخير ميفرمايد ميان اسلام و قتل و جزيه از آنها نمي پذيرد.