عالم فضل متبحر نقاد ميرزا عبد الله اصفهاني معروف به افندي در جلد پنجم کتاب رياض العلماء و حياض الفضلا در احوالات شيخ ابن جواب نعماني گفته که او از کساني است که ديده است قائم عليه السلام را و روايت نموده از آن جناب ديدم منقول از خط شيخ زين الدين علي بن حسن بن محمد خازن حايري شهيد که به درستي و تحقيق که ديده است ابن ابي کذا الجواد نعماني مولاي ما مهدي عليه السلام را پس عرض کرد به او اي مولاي من براي تو مقامي است در نعمانيه و مقامي است در حله پس کدام و قت تشريف داريد در هر يک از آنها فرمود به او که مي باشم در شب سه شنبه و روز سه شنبه در نعمانيه و روزجمعه و شب جمعه مي باشم در حله و لکن اهل حله به آداب رفتار نمي کنند در مقام من و نيست مردي که داخل شود در مقام من به ادب ادب کند و سلام کند بر من و بر ائمه عليهم السلام و صلوات فرستد و سلام کند بر من و بر ايشان دوازده مرتبه آن گاه دو رکعت نماز به جاي آرد با دو سوره و با خداي تعالي مناجات کند در آن دو رکعت مگر آن که خداي تعالي عطا فرمايد به او آنچه را که مي خواهد پس گفتم اي مولاي من تعليم فرما به من اين مناجات را



[ صفحه 473]



فرمود اللهم قد اخذ التاديب مني حتي مسني الضر و انت ارحم الراحمين و ان کان ما اقترفته من الذنوب استحق به اضعاف اضعاف ما ادبتني به و انت حليم ذو اناه تعفو عن کثير حتي يسبق عفوک و رحمتک عذابک و سه مرتبه اين دعا را بر من تکرار فرمود تا آن که فهميدم يعني حفظ نمودم آن را. مولف گويد نعمانيه بلدي است از عراق ما بين واسط و بغداد و ظاهر از اهل آن بلد باشد شيخ جليل ابو عبدالله محمد بن محمد بن ابراهيم بن جعفر کاتب شهير بنعماني معروف به ابن ابي زينب تلميذ شيخ کليني و صاحب تفسير مختصر که در انواع آيات است و کتاب غيبت که از کتب مشروحه مفصله معتبره است چنانچه شيخ مفيد در ارشاد اشاره فرموده. مخفي نماند که در جمله از اماکن محل مخصوص است معروفه به مقام آن جناب مثل وادي السلام و مسجد سهله و حله وخارج قم و غير آن. ظاهر آن است که کسي در آن موضع به شرف حضور مشرف يا از آن جناب معجزه اي در آنجا ظاهر شده. و از اين جهت در اماکن شريفه متبرکه و محل انس و تردد ملائکه و قلت شياطين در آنجا و اين خود يکي ازاسباب قريبه اجابت دعا و قبول عبادات است و در بعضي از اخبار رسيده که خداوند را مکانهايي است که دوست مي دارد عبادت کرده شود در آنجا و وجود امثال اين امکان چون مساجد و مشاهد ائمه عليهم السلام و مقابر امامزادگان و صلحا و ابرار در اطراف بلاد از الطاف عينيه الهيه است براي بندگان درمانده و مضطر و مريض و مقروض و مظلوم و هراسان و محتاج. و نظاير ايشان از صاحبان هموم مفرق قلوب و مشتت خاطر و مخل حواس که به آن جا پناه برند و تضرع نمايند و به وسيله صاحب آن مقام از خداوند مسالت کنند و دواي درد خود را بخواهند و شفا طلبند و دفع شر اشرار کنند.



[ صفحه 474]



و بسياري شده که به سرعت مقرون به اجابت شده با مرض رفتند و با عافيت برگشتند و مظلوم رفتند و مغبوط برگشتند و با حال پريشان رفتند و آسوده خاطر مراجعت نمودند و البته هرچه در آداب و احترام آنجا بکوشند خيردر آنجا بيشتر ببنند و محتمل است همه آن مواضع داخل باشد در جمله آن خانه ها که خداي تعالي امر فرموده است که بايست مقام آنها بلند باشد و نام خداي تعالي در آنجا مذکور شود و مدح فرمود از کساني که در بامداد و پسين در آنجا تسبيح حق تعالي گويند و اين مقام را گجايش شرح بيش از اين نيست.