بعد از آنکه ثابت گرديد بادله سابقه آنکه هيچ عصري خالي از رئيس معصوم که مراد از او در اين اعصار امام است نه رسول، نميشود و وجود همچو رئيس در حکمه واجبست - و نيز ثابت شد که آن امام و رئيس حجه بن الحسن عليه السلام است پس بعد از اين دو مقدمه چون او را حاضر نبينيم بايد او را موجود و غايب دانيم و دانستن حکمت و فايده غيبت يا مانع حضور واجب نيست زيرا که بعد از نوبت آن دو مقدمه و عدم حضور دانسته ميشود بر وجه اجمال که غيبت بدون سبب وجهه نميشود و همين قدر در معرفت کفايت کند - و باين کلام اشاره است کلام شيخ طايفه که در باب اتبات غيبت ميگويد چون وجوب وجود امام در هر حال ثابت گرديد و شرط رئيس هم که عصمت باشد بايد قطعي باشد پس اين رئيس يا ظاهر است و معلوم و يا غائب است و مستور و چون دانستيم کسي که ظاهر است و ديگران قايل بامامت اويند در عصمت او قطع نيست بلکه غالب احوالش منافي عصمت است آن وقت ميدانيم کسيکه قطع بعصمت او هست غايب و مستور است پس صحت امامت و غيبت پسر امام حسن عسکري عليه السلام بما ثابت و قطعي ميشود و محتاج به اثبات ولادت و غيبت او ديگر نميشويم - بعلاوه آنکه خواهد ذکر شد در فصل آينده در رفع شبهه منکرين

که يک سبب در غيبت خوف آن حضرت باشد از سلاطين جور چنانکه تفصيل آن دانسته خواهد شد



[ صفحه 39]



که اطراف خانه او را محاصره کردند و بدرون خانه ريختند که آن جناب را بگيرند بحکم ضرورت فرار نمود و معلوم است آن قدر که بر خدا واجبست نصب رسول و امام است تا آنکه عذر تمام شود و اما الزام مکلفين با طاعت و ترک مخالفت ايشان بر خدا نيست و الا اختيار نماند و امتحان و اختبار نشود