محمد بن جرير طبري،از ابو الحسين محمد بن هارون، از پدرش، از ابو علي محمد بن همام، ازجعفر بن محمد بن مالک فزاري کوفي، از محمد بن جعفر بن عبد الله، از ابراهيم بن محمد بن احمد انصاري نقل کرده است: در مستجار کنار خانه کعبه حاضر بودم، به همراه حدود سي نفر ازافرادي که در بين آنها بجز محمد بن قاسم علوي کسي ديگر از شيعيان نبود.در ششمين روز ذي حجه که براي طواف رفته بوديم و در مستجار ايستاده بودم، جواني از طواف خارج شد با لباس احرام و نعلين خود را به دست گرفته بود. با مشاهده او از ابهت و شکوهش همگي از جا حرکت کرده و بر او سلام داديم... اين حديث را قبلا از طريق ابن بابويه نقل کرديم. و اين همان حديث سي و نهم است. و بين دو روايت کمي فرق هست. در آخر روايت طبري چنين آمده است: بعد با افسردگي و اندوه از اين جدائي و فراق به مزدلفه رفتم، خوابيدم. و شب در خواب حضرت رسول - صلي الله عليه و آله و سلم - را ديدم که به من مي فرمود: اي محمد، آيا خواسته و حاجت خود را يافتي و ديدي؟ عرض کردم: که بود آن اي آقاي من؟ فرمود: همان کسي که ديشب او راديدي، صاحب الزمان تو بود. وي يادآور مي شد که اين داستان را تا اين زمان که بازگو مي کند فراموش کرده بود.



[ صفحه 162]