شيخ صدوق، از محمد بن ابراهيم بن اسحق طالقاني، از علي بن احمد کوفي، از سليمان بن ابراهيم رقي، از حسن بن وجناء نصيبي روايت کرده است که: در پنجاه و چهارمين سفر حج، بعد از نماز عشاء سر به سجده گذاشته بودم کسي مرا تکان داده و گفت: اي حسن بن وجناء حرکت کن و بايست. من از جا حرکت کرده و ايستادم. کنيزکي را ديدم زرد رنگ و لاغراندم در حدود چهل ساله يا بيشتر، وي پيش روي من به راه افتاده و من چيزي از او نپرسيدم تا اينکه به خانه حضرت خديجه - صلوات الله عليها - رسيديم. در آن خانه اطاقي بود که درش در وسط ديوار بود وپلکاني داشت که از آن بالا مي رفتند. آن کنيز از پله ها بالا رفته و صدائي آمد که: اي حسن بالا بيا. من بالا رفتم و جلو در ايستادم. حضرت بقيه الله - ارواحنا فداه - به من فرمود: اي حسن تو چنين مي پنداري که از ديدگاه من پنهاني؟ به خدا سوگند زماني بر تو در اين سفر حج نگذشت مگراينکه من با تو بودم. بعد حضرت شروع کرد و لحظه به لحظه مرا برشمرد، من از هوش رفته و به رو به زمين افتادم و احساس کردم که دست حضرت مرا تکان مي دهد، از جا بلند شدم. آن گاه به من فرمود: اي حسن در مدينه ملازم خانه جعفر بن محمد - عليهما السلام -باش و فکر خوردني و آشاميدني و لباست را نکن. بعد دفتري



[ صفحه 99]



به من دادند که دعاء فرج و صلوات بر آن حضرت در آن نوشته بود. به من فرمود: به اين کلمات دعا کن و بدين گونه بر من درود و صلوات بفرست و آن را جز به دوستان راستين من، به ديگران مده، همانا خداوند توفيق دهنده تو است. عرض کردم: آقاي من آيا من ديگر شما را زيارت نخواهم کرد؟ فرمود: اي حسن هر گاه خدا بخواهد. وي مي گويد: من از آنجا برگشتم و به خانه حضرت جعفر بن محمد - عليهما السلام - رفته و در آنجا ماندم و جز بخاطر سه چيز از آنجا بيرون نمي شدم يا تجديد وضو، يا خوابيدن، يا براي افطار. به هنگام افطار که به منزل خود مي رفتم، کوزه آب را پر آب، و گرده ناني را در کنار آن مي ديدم که بر روي آن هر آن چه که در آن روز ميل داشتم گذاشته شده بود. آن را مي خورديم و همان مرا کفايت مي کرده و در هر فصلي از ايام سال لباسي مناسب آن برايم آماده بود. من در روز آب کوزه را در خانه مي پاشيدم و کوزه راخالي مي گذاشتم، غذائي که برايم آورده مي شد و نيازي به آن نداشتم همان شبانه آن را صدقه مي دادم تا همراهانم متوجه قضيه نشوند.



[ صفحه 100]