آنگاه امام حسين عليه السلام با بدني آغشته بخون، خود و يارانش که با وي کشته شدند، در جلو پيغمبر ميايستد. چون پيغمبر او را مينگرد زار زار ميگريد. از گريه او اهل آسمان و زمين نيز گريه ميکنند. فاطمه زهرا (ع) هم ناله جانکاه از دل پر الم بر مياورد. از ناله و شيون و گريه و زاري آن حضرت زمين و اهل زمين متزلزل مي گردند. سپس اميرالمومنين و امام حسن در سمت راست پيغمبر و فاطمه زهرا در سمت چپ آن حضرت قرار ميگيرند، پيغمبر او را در آغوش مي گيرد و مي گويد: يا حسين فدايت گردم ديدگانت روشن باد و ديدگان من هم روشن باشد سپس حمزه سيد الشهداء عموي پيغمبر در سمت راست آن حضرت ميايستد و در سمت چپ جعفر بن ابيطالب طيار قرار ميگيرد. ناگاه خديجه کبري و فاطمه دختر اسد مادر اميرالمومنين محسن سقط شده فاطمه را بدست گرفته ناله کنان بنزد پيغمبر صلي الله عليه و آله ميايند و مادرش فاطمه عليها السلام اين آيه قرآن را ميخواند: هذا يومکم الذي کنتم توعدون، يوم تجد کل نفس ما عملت من خير محضرا و ما عملت من سوء تود لو ان بينها و بينه امدا بعيدا [1] يعني: اينست آنروزي که بشما وعده شده بود. امروز هر کس کار نيکي کرده يا عمل بدي نموده، کرده خود را خواهد يافت، امروز هر کس آرزو ميکند که کاش ميان او و عمل بدش زمان متمادي فاصله بود.



[ صفحه 1174]