مولف: سابقا در جلد دهم بحار الانوار حديث لوح که با سلسله خودم نقل کردم گذشت که از جمله اين جملات بود:... آنگاه رسالت خود را بوسيله فرزند او م ح م د که رحمت عالميان، و داراي کمال موسي و نورانيت عيسي و صبر ايوب است کامل ميگردانم. دوستان من در زمان غيبت او خوار ميگردند، و سرهاي آنها را مانند سرهاي ترک و ديلم به ارمغان ميبرند، آنها بقتل ميرسند و سوخته ميشوند و بيمناک و مرعوب و هراسان ميباشند، و زمين از خون آنها رنگين ميشود، و صداي زنان آنها باه و ناله بلند ميگردد. آنها دوستان حقيقي من هستند. آشوبهاي سهمگين را بوسيله آنها از



[ صفحه 918]



ميان بر ميدارم، و بوسيله آنها زلزله ها و سختيها و گرفتاريها را برطرف ميسازم. اولئک عليهم صلوات من ربهم و رحمه و اولئک هم المهتدين. يعني: آنها کساني هستند که از جانب بانها درود ميرسد، و آنها راه يافتگانند [1] .



[ صفحه 919]



خزاز قمي در کفايه الاثر با اسناد سابق در باب رواياتي که در خصوص امام دوازدهم رسيده است از جابر بن عبد الله انصاري از پيغمبر (ص) روايت ميکند که فرمود: حجت خدا از نظر آنها غائب ميگردد و نام برده نميشود، تا آنکه خداوند او را ظاهر گرداند. پس وقتيکه خداوند او را آشکار ساخت، زمين را پر از عدل و داد ميکند، چنانکه پر از ظلم و ستم شده باشد. سپس فرمود: خوش بحال آنها که در غيبت وي پايدارند. خوش بحال کسانيکه در راه روشن خود ثابت قدم ميمانند. اينانند که خداوند درباره شان فرموده است: و الذين يومنون بالغيب [2] و فرموده:



[ صفحه 920]



اولئک حزب الله الا ان حزب الله هم المفلحون [3] يعني: اينان طرفداران خدا هستند، بدانيد که طرفداران خداوند رستگارند. نعماني در تفسير خود با سند خود که در کتاب قرآن بحار نقل خواهيم کرد روايت کرده که: اميرالمومنين عليه السلام گفت: پيغمبر بمن فرمود: يا ابا الحسن شايسته است که خداوند گم شدگان را وارد بهشت کند. سپس اميرالمومنين عليه السلام فرمود: مقصود پيغمبر مومنيني هستند که در زمان غيبت بسر ميبرند و از امامي که جايش نامعلوم و خودش از نظرها غائب است، پيروي مينمايند. آنها عقيده بامامت او دارند. و بذيل عنايتش چنگ ميزنند، و منتظر آمدن او هستند و يقيتن بوجود او دارند. و شکايتي ندارند، و بردبار و تسليم خواسته حقند. و از اين جهت گم شده هستند که از يافتن مکان امام خود و از شناختن شخص او گم شده اند. دليل بر اين مطلب اينست که وقتي خداوند خورشيد را که راهنماي اوقات نماز است، از نظر بندگانش بپوشاند، آنها ميتوانند وقت نماز را بتاخير بياندازند تا موقعيکه آشکار ميشود، وقت براي آنها روشن گردد و يقين کنند که ظهر شده است. همينطور کسيکه منتظر آمدن امام است و چنگ بدامان امامت او زده، هم تمام واجبات و فرايض الهي را بعهده دارد که انجام دهد و وقتي انجام داد از او پذيرفته است و با غيبت امام از معني واجب بودن، بيرون نميرود. و اين بنده هم صبر ميکند و نظر برحمت حق دارد و غيبت امامش ضرري بعقيده او نميرساند. شيخ مفيد در کتاب اختصاص روايت ميکند که راوي گفت: بامام جعفر صادق عليه السلام عرضکردم: ما بهتر هستيم يا اصحاب قائم؟ فرمود: شما بهتر از اصحاب قائم هستيد، زيرا شما از دولتهاي ظالم شب و روز بر جان امام خود و خودتان هراسان ميباشيد اگر نماز ميخوانيد، با حالت تقيه است و اگر روزه مي گيريد، باز در تقيه است و اگر حج ميکنيد آنهم در تقيه است و اگر در محکمه شرع و حضور قاضي گواهي بدهيد بجرم تشيع گواهي شما پذيرفته نيست، و از اين قبيل چند چيز



[ صفحه 921]



ديگر شمرد. سپس عرضکردم: وقتي اينطور باشد چه آرزوئي بديدن قائم داريم؟ فرمود: سبحان الله نميخواهي عدالت آشکار گردد و راه ها امن شود، و مظلوم مورد ترحم قرار گيرد؟ [4] و نيز اميرالمومنين عليه السلام در نهج البلاغه ميفرمايد: در جاي خود قرار گيريد، و بر بلائي که واقع ميشود صبر کنيد، و با دست و شمشير و زبان خود. حرکتي نکنيد، و دوباره چيزي که خداوند شتاب در آنرا براي شما نخواسته است، عجله نکنيد. زيرا هر کس از شما در بستر خود بميرد و خدا و پيغمبر و اهلبيت او را شناخته باشد، شهيد مرده و ثواب او با خداست که پاداش نيت و اعمال نيک او را بدهد، و نيت او براي درک امام زمان مثل اينست که شمشير خود را براي آن حضرت آماده ساخته است. زيرا هر چيز مدت و زماني دارد. شيخ طوسي در امالي از يحيي بن علا از امام محمد باقر عليه السلام روايت کرده که فرمود: هر مومني شهيد است. و اگر در رختخواب بميرد شهيد است و مانند کسي است که در لشکر امام عليه السلام جان بدهد آنگاه فرمود: آيا سزاوار است که او خود وقف خدا کند و داخل بهشت نشود؟. و در دعوت راوندي روايت کرده که پيغمبر صلي الله عليه و آله فرمود: انتظار فرج بالصبر عباده يعني: انتظار فرج با صبر و بردباري عبادت است. صدوق در کمال الدين از جابر جعفي از امام ششم روايت نموده که فرمود: زماني بر مردم خواهد گذشت که امام آنها از نظرشان غائب گردد. خوش بحال آنها که در آن زمان بر عقيده خود نسبت بما ثابت ميمانند. کمترين ثوابي که آنها دارند اينست که خداوند متعال آنها را با اين کلام صدا زند: بندگان من که ايمان بمن آورديد و غيب مرا تصديق کرديد، شما را بثواب نيکوي خود مژده



[ صفحه 922]



ميدهم شما بندگان و کنيزان حقيقي من هستيد عبادت شما را ميپذيرم و از تقصرات شما ميگذرم و شما را مي آمرزم و بخاطر شما بندگانم را از باران سيرآب ميکنم، و بلا را از مردم برطرف ميسازم، اگر براي خاطر شما نبود عذاب خود را بر آنان که در بيديني و غفلت و معصيت بسر ميبرند فرو ميفرستادم. جابر گفت: عرضکردم يابن رسول الله بهترين کاري که شخص با ايمان در آنزمان ميتواند انجام دهد چيست؟ فرمود: حفظ زبان خود و ماندن در خانه!