و از جمله حکايتي است که سيد زاهل فاضل رضي الدين علي [1] بن محمد بن جعفر بن طاووس حسيني در کتاب ربيع الالباب نوشته و نقل آن براي من بدرجه صحت رسيده است. سيد بن طاووس در کتاب مزبور نوشته است: حسن بن محمد بن قاسم براي ما حکايت کرد و گفت: روزي من و شخصي که از مردم نواحي کوفه بود و او را عمار ميگفتند، در راه حماليه از توابع کوفه با هم برخورد نموده و درباره امام زمان (ع) گفتگو کرديم. عمار گفت: ميخواهم داستان عجيبي را برايت نقل کنم. گفتم: هر اطلاعي داري بيان کن. گفت: وقتي کارواني از قبيله طي بکوفه آمد و از ما غله خريدند. مرد بزرگي که رئيس کاروان بود هم ميان آنها بود. من به يکنفر گفتم: برو و ترازو را از خانه علوي بياور. آن مرد بدوي گفت: در ميان شما علوي هم وجود دارد؟ گفتم: سبحان الله بيشتر مردم سادات هستند. مرد بدوي گفت: بخدا قسم علوي و سيد آن بود که من او را در يکي از نقاط از دست دادم، پرسيدم موضوع چيست؟ گفت: ما سيصد تن يا کمتر بوديم و از جائي گريخته سه روز در بيان بدون نان و آب بسر برديم تا اينکه گرسنگي سخت بما فشار آورد. يکي از ما گفت بگذاريد قرعه بنام اسبهاي خود بزنيم و به هر کدام اصابت کرد آن را کشته سد جوع کنيم، راي همه بر اين قرار گرفت. سپس قرعه انداختيم و



[ صفحه 823]



باسب من اصابت نمود. من گفتم قرعه اشتباه بود، اين بار قبول ندارم، بنا گذاشتيم بار ديگر قرعه بيندازيم، بار دوم هم باسب من اصابت کرد، باز من نپذيرفتم و گفتم: بايد براي سومين بار قرعه بياندازيم. بار سوم نيز قرعه باسب من اصابت نمود، اسب من مساوي با هزار دينار بود و آنرا از پسرم بيشتر دوست داشتم، وقتي ديدم بايد او را بکشيم گفتم: اجازه دهيد که من سواري مفصلي از آن بگيرم زيرا تاکنون بياباني باين همواري براي اسب سواري نيافته ام. آنگاه سوار شدم و تا حدود تل دوري که يک فرسخ از ما دور بود دواندم، چون بدامنه تل رسيدم ديدم زني هيزم مي چيند. پرسيدم: تو کيستي؟ و کسانت کيستند؟ گفت: من کنيزيک مرد علوي هستم که در اين بيابان است. سپس از جلو من گذشت. من عباي خود را بر سر نيزه کرده و آمدم نزد رفقايم و گفتم: مژده باد که مردمي در نزديکي شما سکونت دارند. پس همگي حرکت کرده بان سمت آمديم، ديديم چادري در وسط بيابان بر سرپاست و مرد خوش سيمائي که از همه کس زيبا تر و موي سرش آويزان بود، در حاليکه مي خنديد، بيرون آمد که بما خوش آمد بگويد. من باو گفتم: اي آبروي عرب آب بما برسان و او کنيزش را صدا زد و گفت: آب بياور کنيز دو ظرف آب آورد و باو داد، او نخست قدري از آنرا نوشيد و بعد دستي در آن برد و بما داد و ما هم آشاميديم. يکي مينوشيد و بديگري ميداد و همچنين تا نفر آخر آشاميد. وقتي ظرفها را پيش ما برگردانيدند، ديديم اصلا آب آن کم نشده بود وقتي سيرآب شديم باز بان مرد گفتيم: اي آبروي عرب ما گرسنه ايم، اين بار خودش بچادر برگشت و طبق کوچکي که غذا در آن بود بدست گرفته بيرون آمد و دست در آن گذاشت و گفت: ده نفر ده نفر بيائيد و تناول کنيد، ما همه از آن غذا خورديم، بخدا قسم آن غذا نه تغيير کرد و نه کم شد بعد باو گفتيم: ميخواهيم از فلان راه برويم، گفت: مقصود شما آن راهست و با



[ صفحه 824]



دست اشاره بشاهراهي نمود و ما براه افتاديم وقتي از او دور شديم، يکي از ما گفت: شما از منزل خود براي تامين معيشت خارج شده ايد، با اينکه روزي بدست شما آمد ولي آنرا از دست داديد يعني برويم و اثاث آن مرد را غارت کنيم يکي از ما او را از اين عمل برحذر داشت و ديگري گفت: برويم و غارت کنيم سرانجام همه بنا گذاشتيم که او را غارت کنيم. پس برگشتيم، چون او ديد که ما بر ميگرديم کمربند خود را محکم بست و شمشري برداشت و حمال کرد و نيزه خود را بدست گرفت و سوار اسب اشهب شد، و جلو آمد و گفت: نفس زشتکار شما عمل زشتي براي شما باقي نگذارد گفتيم اتفاقا چنين قصدي داريم، سپس حرفهاي درشتي بوي گفتيم، و او طوري خشمگين شد که از خشم و صداي او همه بوحشت افتاديم و از پيش رويش گريختيم. آنگاه روي زمين خطي ميان خود و ما کشيد و گفت: بجدم پيغمبر قسم که اگر يکنفر از شما از اين خط بگذرد، گردنش را ميزنم. پس ما با رسوائي مراجعت کرديم. بخدا قسم علوي حقيقي او بود نه امثال اينان که در کوفه هستند اين بود آنچه ما از کتاب السلطان المفرج عن اهل الايمان در اينجا نقل نموديم. شيخ منتخب الدين [2] در کتاب فهرست مينويسد: ثار بالله مهدي بن ثار



[ صفحه 825]



بالله حسيني جبلي نخست زيدي مذهب و مدعي پيشوائي زيديه بود و در گيلان خروج کرد. سپس برگشت بمذهب اثني عشري. او احاديثي روايت نموده و مدعي بود که حضرت صاحب الامر را ديده است و چيزها از آن حضرت روايت ميکرد. و نيز در کتاب مزبور ميگويد: ابوالحسن علي بن محمد بن علي بن ابو القاسم علوي شعراني عالمي صالح است و بشرف ملاقات امام زمان عليه السلام فايز گشته است. و هم گويد: ابوالفرج مظفر بن علي بن حسين حمداني مردي موثق و مورد اطمينان است. او از سفراي امام صاحب الزمان عليه السلام است شيخ مفيد را درک کرد، و در محضر درس سيد مرتضي و شيخ ابوجعفر طوسي قدس الله ارواحهم، نشسته است.



[ صفحه 826]