در کمال الدين از احمد بن هارون از محمد حميري از پدرش از اسحق بن حامد کاتب روايت نموده که گفت: مرد بزاز مومني در قم بود که يکنفر شريک مرجئي [1] داشت روزي طاقه پارچه اي بدست آنها افتاد. مرد مومن گفت: اين



[ صفحه 660]



پارچه لايق آقاي من است. شريک وي گفت: آقاي تو را نميشناسم ولي پارچه را بردار و هر طور ميخواهي عمل کن. چون پارچه بامام رسيد. آنرا از درازي دو نصف کرد، يک نصف را برداشت و نصف ديگر را برگردانيد و فرمود: ما احتياجي بمال مرجئي نداريم!