پيامبر و اميرالمؤمنين و فاطمه زهرا و يازده امام معصوم عليهم السلام در دورانهايي قرار داشتند که خود و شيعيانشان در مظلوميت به سر بردند و همه در انتظار فرج بودند. خود پيامبرصلي اللَّه عليه وآله بارها بشارت مهدي عليه السلام را به مردم داده بود. اميرالمؤمنين عليه السلام داستان ظهور مهدي عليه السلام را براي شيعيانش بيان مي فرمود. فاطمه زهراعليهاالسلام در آرزوي روز انتقام مهدي عليه السلام بود. بردباري و صبر امام مجتبي عليه السلام در انتظار مهدي عليه السلام بود. شهيدان کربلا، امام حسين عليه السلام و هفتاد و دو قرباني محبتش، و زينب کبري و هشتاد و چهار بانوي کشتي شکسته کربلا، مهدي عليه السلام را صدا مي زدند. همه امامان مژده طلوع او را به مردم مي دادند، و به صراحت تنها راه گشايش و روز فرج را قيام مهدي آل محمدعليه السلام معرفي مي کردند. يعني فرج آل محمدعليهم السلام با فرج قائم آل محمدعليه السلام است و بس. در دعاهايي که براي فرج آنحضرت بر زبان مي آوريم به اين مطلب تصريح شده است:

اللَّهُمَّ عَجِّلْ فَرَجَ أَوْلِيائِکَ وَارْدُدْ عَلَيْهِمْ مَظالِمَهُمْ...

خدايا فرج و گشايش آل محمدعليهم السلام را با ظهور قائم ايشان قرار ده و عزّت او را ظاهر فرما. خدايا بر محمد و آل محمد درود فرست و فرج ايشان را نزديک فرما. خدايا فرج اوليائت را زود برسان و آنچه به ايشان ظلم شده به آنان باز گردان و قائم آنان را به حق ظاهر فرما.