بيعت يک برنامه اجتماعي براي رسميت دادن به حکومت يک حاکم و به معناي اعلام پذيرفتن او و تسليم در برابر اوست. جلوه ظاهري بيعت دست در دست حاکم گذاشتن و فشردن دست اوست، و در پس اين پرده ظاهري عهد و پيمانها و گواهي هاي متعددي است که بيعت کننده به آنها تعهّد مي نمايد.

درباره حضرت ولي عصرصلوات اللَّه عليه - بخاطر عدم حضور حضرت - به بيعت زباني اکتفا شده، و ما با اقرارهايي که در پيشگاه حضرتش مي نماييم در واقع دست بيعت با او مي دهيم.

اين اقرارها شامل شهادت و گواهي ما نسبت به فضائل و خصائص و برکات حضرت است و اعلان اعتقاد به ظهور قطعي او و آنچه بعد از ظهور به دست او به وقوع مي پيوندد و در نهايت عهد و پيمان محکم وفاداري است که با او مي بنديم.

اين بيعت در دو مورد بصورت عملي نيز دستور داده شده است: يکي در دعاي عهد است که در آخر دعا سه بار با دست راست به پاي راست مي زنيم و مي گوييم: «العَجَلْ العَجَلْ، يا مَوْلايَ يا صاحِبَ الزَّمانِ» و ديگري در دعاي زمان غيبت است که پس از دعا دست راست را بر کف دست چپ مي زنيم و گوئي با آنحضرت دست بيعت مي دهيم.