صلوات و درود به تناسب عظمت محبوب و شدت اشتياق محب ادا مي شود. به ما آموخته اند که بالاترين درودها را - که گاهي از حد تصور خودمان هم فراتر است - تقديم مولايمان کنيم تا به عالم اعلام کرده باشيم والاتر از او در دل ما هيچکس نيست، و اگر الفاظ و کلمات ياري مي کردند بالاتر از اين بر زبان مي آورديم:

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَيْهِ صَلاةً تامَّةً نامِيَةً باقِيَةً... زِنَةَ عَرْشِکَ وَ مِدادَ کَلماتِکَ.

خدايا بر او درود فرست به درود کامل باقي که در تصاعد باشد، و با آن فرج او را نزديک نمايي و او را ياري کني. خدايا به تعداد ميوه ها و برگ درختان و اجزاء کلوخها و تعداد موها و پشمها و به عدد آنچه علم تو بدان احاطه دارد و کتاب تو آن را بر مي شمارد بر او درود فرست، درودي که اولين و آخرين غبطه آن را خورند. خدايا بالاترين و کاملترين و تمام ترين و دائم ترين و بيشترين و وافرترين صلواتي که تا کنون بر يکي از اوليائت و منتخبين از خلقت فرستاده اي بر امام ما بفرست. خدايا درودي بر او فرست که تعداد آن محدود نباشد و طول آن معلوم نباشد و آخر آن مشخص نباشد.

اي مهدي دلها، صلوات خداوند بر تو تا هنگامي که ستارگان سحر مي درخشند و درختان برگ مي دهند وميوه ها مي رسند و شب و روز در رفت و آمدند و پرندگان مي خوانند.

خدايا به مولايم امام زمان، از جانب من و والدينم و فرزندانم و از سوي همه مردان و زنان مؤمن در شرق و غرب زمين، در خشکي و دريا، در دشت و کوه، زنده و مرده، به سنگيني عرش خود و کشش کلمات خود و آنقدر که علم تو قادر بر شمارش آن است و کتاب تو بر آن احاطه دارد و به اندازه مُنتها رضايت خود، درود و تحيت فرست.