بازگشت

سلامت مي دهم، درودت مي فرستم، يابن فاطمه


سلام، رمز آشنايي و ديرآشنايي و دور آشنايي است، تا آنجا که معناي آماده به خدمت بودن در حضور مولايمان را مي رساند.

صلوات، زيباترين هديه و بالاترين درود ما به والاترين محبوبمان است، که حاکي از محبتي سرشار نسبت به او در دلهايمان است.

آنگاه که عظمت و تقدس وجود نوراني بقية اللَّه و کلمة اللَّه و نور اللَّه تجلي مي کند، خود را کوچکتر از خطاب مي بينيم و سلام و صلوات را به صورت غايب تقديمش مي نماييم و مي گوييم: «السلام عليه...، سلام بر او، سلام بر حجت خدا، سلام بر امام ما...»؛ و آنگاه که جذبه ولايتش ما را در آغوش مي فشارد و عاجزانه خود را به پيشگاه او مي رسانيم، به خود جرأت مي دهيم او را مخاطب سازيم و حتي دست در دست او نهيم تا دستمان را به گرمي بفشارد و از اعماق جان مي گوييم: «السلام عليک...، سلام بر تو اي ولي دلسوز ما، سلام بر تو اي کشتي نجات، سلام بر تو اي امام منتظر...».

سلامها و درودهاي ما با توجه به شئون مختلف حجة اللَّه الاعظم ارواحنافداه و تجلّي عظمت او در قلبمان شکوفا مي شود و در قالبهاي مختلف بر زبان ما جاري مي شود. ائمه عليهم السلام به ما آموخته اند که به امام زمان خود چگونه سلام کنيم که لايق شأن عظيم او باشد و چگونه درود فرستيم که همسنگ مقام والاي او گفته باشيم.