خوشا به حال شيعياني که در زمان پيامبرصلي اللَّه عليه وآله بودند و چهره آسماني ترين مخلوقات خدا را به تماشا مي نشستند. پيشاني هاي نوراني که جلوه عصمت از آن هويدا بود و مظهر کامل «جالِسوُا مَنْ يُذَکِّرْکُمُ اللَّهُ وَجْهَهُ» بودند. اينک غيبت هزار و دويست ساله آخرين امام معصوم عليه السلام عطش چشمها را به سرمه اي از ديدارش شعله ور ساخته است. يک ديدار هم بس است تا روشني چشمهاي بي فروغ ما باشد. خدايا لياقتي در خود نمي بينيم، ولي صبري هم تا زمان ظهور در خود نمي يابيم! چاره اي کن!

اللَّهُمَّ أَرِنِي الطَّلْعَةَ الرَّشيدَةَ وَ الْغُرَّةَ الْحَميدَةَ وَ اکْحُلْ ناظِري بِنَظْرَةٍ مِنّي إِلَيْهِ...

خدايا آن قامت رشيد و آن پيشاني زيبا را به من نشان ده و چشمانم را سرمه اي از ديدار او بکش. خدايا روي مبارک وليّت را در زمان حيات و بعد از مرگمان به ما نشان ده. خدايا آقاي ما را به ما نشان ده، و عطش ما را به ديدارش - با زيارت جمالش - خنک فرما، و ما را از کساني قرار ده که با ديدار او چشمشان روشن مي شود.