«الإمامُ الماءُ العَذْبُ عَلَي الظَّماء». [1] .

امام آب گواراست، در وقت تشنگي.

کسي که در نهايت تشنگي و خستگي، در تابش شديد آفتاب و گرماي سوزان راه مي رود، مي فهمد که آب گوارا يعني چه و يک قطره آب، در آن حال، قدر بي اندازه دارد. اين است که کساني معني امام را مي فهمند که به تشنگي رسيده اند. آيا انسان ها از اين آب شيرين استفاده کافي مي کنند؟!

شکر اين نعمت، وقتي ادا مي شود که تشنگان براي رفع تشنگي، از آن آب شيرين استفاده کنند ؛ نه اين که آن را رها کرده بخواهند با هر آب تلخ و شوري رفع عطش کنند.

از بالاترين مصاديق اين عطش، تشنگي در مسائل اعتقادي است. چند درصد از شيعيان، براي رفع اين عطش، سراغ امام عليه السلام و سخنان ايشان مي روند؟! آيا براي احاديث ائمه عليهم السلام شأن مناسبي قائل هستند يا اين که گفتار متکلّمان غير مسلمان يا دانشمندان ضدّ شيعه را مبناي «دين شناسي» قرار مي دهند؟ اين امر مورد ابتلاي متفکّران و دانشمندان جامعه است نه مردم عادي و متأسفانه آن ها - چنان که بايد و شايد - بهاي لازم را به سخنان گهربارِ اهل بيت عليهم السلام نمي دهند.