حضرت مهدي عليه السلام منتقم خونهاي بناحق ريخته شده در عالم است. انتقام امام عصر عليه السلام، يک مسأله شخصي نيست. آنچه در کربلا رخ داد، از نظر اعتقادي، ستيز همه اسلام با همه کفر بود ؛ کساني که با امام حسين عليه السلام جنگيدند در حقيقت با ادعاي مسلماني، به انکار توحيد و ردّ نبوّت برخاستند. اين نفاق به مراتب از کفرِ صريحِ کافرانِ صدر اسلام بدتر و خطرناک تر بوده است.

نکته قابل ذکر اين است که، واقعه کربلا و شهادت امام حسين عليه السلام همراه با اهل بيت عليهم السلام واصحاب ايشان، در عاشوراي سال 61 هجري، حادثه اي نيست که فقط به زمان وقوعش مربوط بوده و صرفاً از دشمنيِ شخصي بني اميه با اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام نشأت گرفته باشد. ريشه هاي اصلي اين مصيبت بزرگ، به صدر اسلام و دشمني هاي حساب شده منافقانِ زمان پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم با آن حضرت برمي گردد. به همين جهت، مصيبت روز عاشورا براي همه اهل بيت عليهم السلام بسيار سنگين و جانگداز است. خاندان وحي عليهم السلام، ايام محرم و عاشورا در هر سال را ايام حزن و سوگواري خود مي دانستند. به عنوان نمونه حضرت رضا عليه السلام مي فرمايد :

روز امام حسين عليه السلام (عاشورا) پلکهاي ما را زخم نموده، و اشکهاي ما را روان ساخته، و عزيز ما را در سرزمين گرفتاري و بلا به ذلّت انداخته است، و باعث شده که ما تا پايان دنيا در اندوه و گرفتاري باقي بمانيم ؛ پس گريه کنندگان بايد بر مانند حسين عليه السلام بگريند. [1] .

اين حديث، بيان کننده بعضي از مصائب اهل بيت عليهم السلام در غم عاشوراي امام حسين عليه السلام است.

امّا گفتگوي مفضّل با امام صادق عليه السلام، پرده از واقعيت عميق تر و تلخ تري برمي دارد. مفضّل از خواصّ اصحاب امام عليه السلام به ايشان عرض کرد :

«إنَّ يَوْمَکُمْ فِي الْقِصاصِ لَأعظَمُ مِنْ يَوْمِ مِحْنَتِکُمْ».

روزي که (دشمنان خود را) قصاص مي کنيد، از روز غم و محنت شما بزرگتر است.

مفضّل مي خواست با اين گفتار خود، امام صادق عليه السلام را نسبت به مصيبت هاي اهل بيت عليهم السلام تسلّي دهد. بر اين اساس که خوشحالي از قصاص دشمنان، ناراحتي هاي گذشته ايشان را جبران مي کند. ولي حضرت در پاسخ او فرمود :

«ولا کَيَومِ مِحنَتِنا بِکَربلاء». [2] .

ولي نه مانند غم و ناراحتي ما در کربلا.

يعني قصاص کردن دشمنان، ناراحتي هاي ما را در روز عاشورا و سرزمين کربلا جبران نمي کند، آن محنتي که به تعبير امام رضا عليه السلام تا پايان دنيا باقي خواهد ماند و حتي با انتقام امام عصر عليه السلام از قاتلين سيّدالشهداء عليه السلام نيز از بين نخواهد رفت.

مصيبت عاشورا، بيش از آن که معلول ظلم و ستم بني اميّه در حق اهل بيت عليهم السلام باشد، برخاسته از اساس منحرف و باطلي است که پايه گذاران سقيفه و قاتلين محسن فاطمه عليها السلام پي ريزي کردند، و از اين بالاتر هرکسي در هر زمان و هر مکان، به کشته شدن سيّدالشهداء عليه السلام و ياران وفادار حضرتش، قلباً راضي و خشنود باشد، خود جزء قاتلين آن حضرت محسوب مي گردد. پيامبر خدا صلي الله عليه وآله وسلم فرمود :

«ألا وإنّ الرّاضِينَ بِقَتْلِ الحُسَينِ عليه السلام شُرکاءُ قَتَلَتِهِ». [3] .

آگاه باشيد، کساني که به کشتن حسين عليه السلام راضي و خشنود باشند، در کشتن آن حضرت شريک قاتلانش هستند.

به همين جهت در احاديث آمده است، که وقتي امام عصر عليه السلام ظهور مي فرمايد، انتقام خون سيّدالشهداء عليه السلام را از فرزندان قاتلين آن حضرت مي گيرد.

البته براي کساني که با معارف اعتقادي اسلام آشنايي ندارند، پذيرش اين مطلب سنگين است که کساني به خاطر کار پدران خود، مورد عذاب الاهي قرار گيرند، عبدالسلام هروي از امام رضا عليه السلام مي پرسد : نظر شما درباره سخن امام صادق عليه السلام چيست که فرمود :

«إذا خَرَجَ القائم عليه السلام قَتَلَ ذراري قَتَلَةِ الحُسينِ عليه السلام بِفِعالِ آبائِهِمْ».

وقتي قائم عليه السلام ظهور کند، فرزندان کشندگان حسين عليه السلام را (به سبب اعمال پدرانشان) به قتل مي رساند.

حضرت امام رضا عليه السلام فرمود : همين طور است (مطلب همان گونه است که امام صادق عليه السلام فرموده اند).

هروي مي پرسد : پس منظور آيه قرآن چيست که مي فرمايد : « وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَي »؟ [4] .

حضرت امام رضا عليه السلام فرمودند :

خداوند در همه گفتارهايش راست فرموده است، ولي فرزندان کشندگان حسين عليه السلام به اعمال پدران خود راضي هستند، و به آن افتخار مي کنند. و هرکس به انجام چيزي راضي و خشنود باشد، مانند کسي است که آن را انجام داده است تا آنجا که اگر کسي در مشرق کشته شود و فرد ديگري در مغرب به کشتن او راضي باشد، رضايت دهنده نزد خداي عزوجل، شريک قاتل محسوب مي شود، و حضرت قائم عليه السلام وقتي ظهور مي فرمايد، صرفاً بدليل رضايت آنها به عمل پدرانشان، آنها را به قتل مي رساند. [5] .