ذهن بشر امروز کوتاه تر از آن است که بتواند تصوير واقعي جهان پس از ظهور را، حتي در انديشه خويش به دقت ترسيم کند ؛ چراکه آنچه در دوران پس از ظهور آشکار مي شود، در بسياري از موارد، در تمامي تاريخ بشر بي سابقه بوده است. و اگر هم در برهه هايي از تاريخ، توسط انبياي عظام و يا اوصياي آنها نمونه هايي از آن ايجاد شده باشد، مقطعي و محدود بوده است ؛ زيرا حتي سفراي الاهي نتوانسته اند تمامي آرمانهاي نيکوي خود را در عالم خارج تحقق بخشند، و تلاشهاي آنان با کارشکني بدخواهان ناتمام مانده است و خود نيز در آن راه جان باخته اند.

امام صادق عليه السلام در يک نگاه کلي جهان بعد از ظهور را چنين ترسيم مي فرمايد :

«إذا قامَ القائِمُ جاءَ بأمرٍ غَيرَ الذي کانَ». [1] .

آن گاه که قائم عليه السلام قيام کند، چيزي را مي آورد که پيشتر (اصلاً) نبوده است.

دوران پس از ظهور حضرت مهدي عليه السلام، بدون شک، والاترين، شکوفاترين و ارجمندترين فصل تاريخ انسانيّت است. دوراني که وعده هاي خداوند، در خلافت مؤمنان و امامت مستضعفان و وراثت صالحان عملي مي گردد و جهان با قدرت الاهي آخرين پرچمدار عدالت و توحيد، صحنه شکوهمندترين جلوه هاي عبادت پروردگار مي شود. در احاديث گوشه هايي از عظمت آن روزگار، به تصوير، کشيده شده است.