به استناد قرآن کريم، و روايات بسيار يکي از معتقدات قطعي همه مسلمين، عرضه اعمال توسط دو ملک مقرب به محضر پروردگار، يا پيامبر و ائمه عليهم السلام مي باشد از جمله آياتي که دلالت بر اين مطلب دارند دو آيه ذيل است :

الف : « وَإِنَّ عَلَيْکُمْ لَحَافِظِينَ - کِرَاماً کَاتِبِينَ - يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ ». [1] .

به راستي بر شما نگهباناني هستند، نويسندگاني گرامي که آن چه را مي کنيد مي دانند.

ب : « وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَي اللَّهُ عَمَلَکُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ... ». [2] .

بگو عمل کنيد که خدا و پيامبرش و مؤمنان راستين رفتارتان را به زودي خواهند ديد.

مفسّر گرانمايه، شيخ ابو علي طبرسي در تفسير خود در مورد آيه اخير عباراتي دارد که ترجمه آن اين است [3] :

«عالمان شيعي احاديثي نقل نموده اند حاکي از اين که، اعمال امّت در روزهاي دوشنبه و پنج شنبه بر پيامبر و ائمّه عرضه مي شود، و ايشان از آن ها آگاه مي گردند. مقصود از مؤمنون در آيه ياد شده، ائمّه هستند».

«موسي بن سيّار» مي گويد : در محضر حضرت رضا عليه السلام به دروازه شهر طوس رسيديم، صداي گريه اي شنيده شد. حضرت رضا عليه السلام شتابان از اسب پياده شده و به سوي جنازه اي رفتند و آن را بدوش گرفته و مانند مادر مهرباني که از کودکش دلجويي مي کند به آن ميّت اظهار محبّت مي کرد، سپس به من فرمود :

اي موسي بن سيّار! هرکس جنازه يکي از دوستان ما را تشييع کند، از گناهان خود بيرون رود، همچون روزي که از مادر به دنيا آمده و هيچ گناهي بر او نيست.

و چون آن ميّت در کنار قبرش بر زمين گذاشته شد، دست خود را بر سينه او نهاد و فرمود :

اي فلان! مژده باد تو را به بهشت که پس از اين ساعت بر تو، ترسي نيست.

به امام رضا عليه السلام عرض کردم : فدايت گردم، آيا اين مرد را مي شناسي؟ چون اين جا، سرزميني است که تاکنون قدم بر آن ننهاده بودي!

حضرت فرمود : اي موسي بن سيار! مگر نمي داني که اعمال شيعيان ما، هر صبح و شام بر ما عرضه مي شود؟ پس، از خدا براي گنه کاران عفو و بخشش و براي توفيق يافته گان در امور خير پاداش نيک مسئلت مي نمائيم. [4] .

همچنين مضمون نامه اي که براي شيخ مفيد از ناحيه مقدّس حضرت مهدي عليه السلام صادر شده، حاکي از آگاهي امام از وضعيّت و احوالِ شيعيان است، چنانچه آمده است : «ما بر اخبار و احوال شما آگاهيم و چيزي از اوضاع شما بر ما، پوشيده و مخفي نمي ماند». [5] .

بنابراين، انساني که خود را در محضر امام عصر عليه السلام مي يابد، در راه دفاع از ارزشهاي ولايت از مال، امکانات و توانائي ها بايستي مايه بگذارد. بالاتر از آن در راه مبارزه با شيطان و خواسته هاي نفساني، از لذت هايش، از خوشي هايش، از آرزوهايش بگذرد و در مقابل وسوسه هاي پياپي شيطان و جاذبه هاي هميشگي گناه و فريبندگي هاي نيرومند دنيا، مقاومتي سخت و طولاني داشته باشد.

علي بن جُهَمْ گويد : از امام رضا عليه السلام پرسيدم : فدايتان شوم ميل دارم بدانم موقعيت و اعتبار من نزد شما چگونه است؟

حضرت فرمود : نظر کن، من نزد تو چگونه ام. [6] .

بنابراين با بي مبالاتي و عدم پرهيز از گناه، خود را «شيعه منتظر» دانستن، يا بالاتر از آن خود را «ياور منتظر» به شمار آوردن پنداري است غلط و بيهوده!.