اگر کسي امام زمان عليه السلام را شناخت، ديگر يادش را از خاطر نخواهد برد.

اگر کسي مهرباني هاي او را ديد، ديگر فراموشش نخواهد کرد.

اگر کسي طعم شيرين انس با امام زمان عليه السلام را چشيد هميشه به يادش خواهد بود.

بيان شيوائي است از مولا علي عليه السلام که :

«مَنْ أحبَّ شيئاً لَهِجَ بِذِکْرِهِ». [1] .

هرکه، چيزي را دوست بدارد همواره نام آن را بر زبان دارد.

از جمله راههاي مداومت در ذکر و ياد حضرت، سرودن و خواندن شعر در فضايل و مناقب امام عصر عليه السلام است.

امام رضا عليه السلام مي فرمايد :

«هر مؤمني که در مدح ما شعري بسرايد، خداوند در بهشت منزلگاهي را براي او بنا مي کند که وسعتش هفت برابر دنياست، و در آن جا، هر فرشته مقرب و هر پيامبر فرستاده شده اي او را زيارت مي کند». [2] .

زماني که امام رضا عليه السلام از نزد مأمون بازمي گشتند، ابو نواس شاعر نزد آن بزرگوار رفته و عرض سلام کرد و گفت : اي پسر پيامبر! من درباره شما اشعاري سروده ام، دوست دارم شما آن را بشنويد.

فرمودند : اشعارت را بياور.

وقتي ابو نواس اشعار خود را قرائت کرد، فرمودند : «به يقين هيچکس در سرودن اشعاري که براي ما آوردي بر تو سبقت نگرفته بود، خداوند بهترين پاداش را به تو عنايت فرمايد». سپس از غلام خود سؤال کردند : آيا از خرجي چيزي نزد تو هست؟

پاسخ داد : آري! سيصد دينار.

حضرت امر کردند آن را بياورد و به شاعر تقديم نمايد. سپس به غلام فرمود : شايد آنها در نظرش کم جلوه کند. مرکب را هم بياور، غلام آن را آورده و حضرت آن را به ابو نواس اهداء نمود. [3] .