امام رضا عليه السلام مي فرمايد :

«اهل آسمان وزمين وهر زن ومرد دل سوخته و هر دل غمين و اندوهگين، بر آن حضرت (امام زمان عليه السلام) گريه مي کنند». [1] .



زگريه مَردُمِ چشمم نشسته در خون است

ببين که در طلبت حال مردمان چون است



بايد دانست که محبّت هرچند امري است پوشيده و مخفي و عملي است باطني و قلبي، ولي آثار و دلايل آشکار و شاخه هاي بسيار دارد. محبّت بسان درخت پربرگ و باري است که بر شاخه هايش گلهاي رنگارنگ نشسته، بعضي از آثار آن در زبان و بعضي در اعضاء و جوارح انسان، آشکار مي گردد.



گويند که در سينه، غم عشق نهان ساز

در پنبه چسان آتش سوزنده بپوشم؟



همانطور که درخت هرچه بيشتر رشد کند و پرورش يابد، گلها و شکوفه هايش فزونتر شود، همچنان، هرچه محبّت و دوستي نيرومندتر گردد، آثار و نشانه هاي آن بيشتر مي شود. چنانکه از آثار محبّت در چشم، بي خوابي و اشکباري است، و در زبان، ياد کردن از محبوب، هميشه و همه جا است. خداي تعالي در حديثِ قدسي مي فرمايد :

«يا مُوسي إنَّ ذِکْري حَسَنٌ عَلي کُلِّ حالٍ». [2] .

اي موسي ياد من در همه حال نيکوست.

خداوند متعال محبّت و مودّت اهل بيت پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم را بر همگان واجب و به عنوان مزد رسالت پيامبر مطرح فرمود : « قُل لاَ أَسْأَلُکُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَي » [3] .

اظهار دوستي و علاقه به اهل بيت عليهم السلام به عنوان اجر رسالت، منفعتي براي پيامبر و اهل بيت ندارد بلکه تنها مؤمنان در دنيا و آخرت از آن بهره مند خواهند شد. « قُلْ مَا سَألْتُکُم مِنْ أجْرٍ فَهُوَ لَکُمْ » [4] .

در حقيقت همين مودّت و ارتباطهاي روحي و معنوي است که راه سير به سوي خدا را فراهم مي سازد، و سلوک انسان را در راستاي اراده حق متعال شکل مي دهد.

با محبّت امام زمان عليه السلام است که زمينه هاي اطاعت از او فراهم مي شود، و با اطاعت از اوست که راه کمال انسان بسوي خدا هموار مي گردد.

محبّت، اساس و پايه دين، بلکه مساوي با دين است.

«هَلِ الدّينُ إلّاَ الْحُبُّ؟» [5] .

دين خدا جز با تکيه بر محبّت و ولايت اهل بيت عليهم السلام استقرار نمي يابد. از اين رو انتظار حاکميّت و غلبه دين در جهان، به نوعي انتظار جهاني شدن محبّت و ولايت امام زمان عليه السلام است.

و شايد به همين خاطر باشد که امام زمان عليه السلام مي فرمايد :

«فَلْيَعْمل کُلُّ امْرِئٍ مِنْکُمْ بِما يُقَرِّبُ بِهِ مِن مَحَبَّتِنَا». [6] .

پس هريک از شما بايد به آنچه که او را به مقام محبّت ما نزديک مي کند، عمل نمايد.

از اين رو هرگونه عملي که بتواند، مقدّمه اي براي ايجاد محبّت بيشتر نسبت به امام زمان عليه السلام باشد، انجام آن وظيفه اي بر عهده شيعيان خواهد بود.