در روايات اهل بيت عليهم السلام، ظهور امام عصر عليه السلام، همچون زمان برپايي قيامت به صورت کاملاً ناگهاني (بغتةً) معرفي شده است. لذا اميد ظهور آن حضرت، در هر صبح و شام، وجود دارد و بايد همواره منتظر قدوم آن عزيز بود.

نکته قابل تأمّل اين است که، انتظار فرج، با تقوي قرين است نه با معصيت و پليدي. لذا انتظار ظهور امام زمان عليه السلام بايد همراه با طهارت جسم و روح باشد، همين است که فرموده اند: انسان منتظر بسان مجاهد في سبيل اللَّه است که در خون خود دست و پا مي زند. [1] .

از برکات ديگر انتظار فرج گشايش در کارهاي خودمان است چنان که در روايات هم به اين مهم تصريح گرديده است.

امام هشتم عليه السلام فرمودند :

«ألَيْسَ اِنْتِظارُ الفَرَجِ مِنَ الفَرَجِ؟ إنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ يَقُول : «فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ » [2]  [3] .

آيا انتظار فرج خود (بخشي) از فرج نيست؟ خداي عزوجل مي فرمايد : پس انتظار کشيد که همانا من هم با شما از منتظرانم.



منتظران را به لب آمد نفس

اي شه خوبان تو به فرياد رس



ما همه موريم سليمان تو باش

ما همه جسميم بيا جان تو باش



لب بگشا تا همه شکّر خورند

ز آب دهانت رطب تر خورند



خطبه تو خوان تا خطبا دم زنند

سکّه تو زن تا امرا کم زنند [4] .