حضرت رضا عليه السلام مي فرمايند :

«شيعتُنا المُسَلِّمون لأَمْرِنا، الآخِذُونَ بِقَولِنا، المُخالِفُونَ لِأعْدائِنا ؛ فَمَنْ لَمْ يَکُنْ کَذلِک فَلَيْسَ مِنَّا». [1] .

پيروان ما کساني اند که به امر ما گردن مي نهند و به گفتار ما عمل مي کنند، با دشمنان ما مخالفت مي ورزند ؛ پس هرکه چنين نباشد، از ما نيست.

زماني که حضرت رضا عليه السلام عازم خراسان بودند مردي سني از اهالي کَرْمَند شتربان امام بود و چون رسيدند و خدمتش تمام شد آنگاه که مي خواست برگردد به حضرت عرض کرد : اي پسر رسول خدا! مرا به مختصري از خطّ مبارکتان مشرّف گردانيد تا به آن تبرّک جويم. امام عليه السلام اين عبارت را براي او مرقوم فرمودند:

«... کُنْ مُحبّاً لآلِ مُحَمَّد وَإنْ کُنتَ فاسِقاً، وَمُحِبّاً لِمحبّيهِم وَإن کانُوا فاسِقين». [2] .

دوستدار آل محمّد باش ؛ اگرچه فاسق باشي و دوستدار دوستان ايشان باش ؛ اگرچه آنها فاسق باشند.

همچنين درباره بيزاري جستن و اجتناب از مساعدت و معاونت دشمنان اهل بيت عليهم السلام به سليمان بن جعفر جعفري فرمودند :

«يا سُليمان، الدُّخُول في أعْمالِهِم وَالعَونُ لَهُم والسَّعْيُ في حَوائجِهِم عَديلُ الکفر، والنَّظَرُ إليهم علي العَمْدِ مِنَ الکبائِرِ الَّتي يُسْتَحَقُّ به النّار». [3] .

اي سليمان، وارد شدن به دستگاه دشمنان و کمک به آنها و کوشش در تأمين نيازهايشان، معادل کفر است و توجه عمدي به ايشان، در زمره گناهان بزرگي است که آتش دوزخ سزاي آن است.