بازگشت

ياد و محبت امام


محمّد بن فُضَيل گويد : از امام رضا عليه السلام معناي آيه زير را پرسيدم : « قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذلِکَ فَلْيَفْرَحُوا هُوَ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ » [1] ؟ «بگو به فضل و رحمت خداست که بايد شاد شوند و اين از هرچه گرد مي آورند بهتر است».

امام عليه السلام فرمود : « - مقصود اين است که - به دوستي پيامبر و خاندان او بايد شادمان باشند که آن بهتر است از دنيايي که آنها جمع کنند». [2] .

وقتي انسان کسي را دوست مي دارد، به اندازه محبتش نسبت به او، از يادِ او غافل نمي شود ؛ چون پيوند قلبي اش با محبوب به اندازه اي قوي است که نمي تواند او را فراموش کند.

لذا اهل ايمان در زمان غيبت - اگرچه از ديدنِ پيشواي خود محروم اند - هرگز او را از ياد نمي برند.

شخصي از حضرت موسي بن جعفر عليه السلام در مورد آيه شريفه : « وأسْبَغَ عَلَيْکُمْ نِعَمَهُ ظاهِرَةً وَباطِنَةً » «ونعمتهاي ظاهري و باطني خود را بر شما تمام کرد» [3] پرسيد، آن حضرت چنين پاسخ دادند :

«نعمت ظاهري امام ظاهر و آشکار است و نعمت باطني امام غايب».

سپس راوي سؤال کرد : آيا از امامان کسي غايب مي شود؟ فرمودند :

«بله، جسم او از ديدگانِ مردم پنهان مي گردد ؛ ولي يادِ او از دلهاي اهل ايمان غايب نمي شود. او دوازدهمين نفر از ما (امامان) است». [4] .

آري، مردم بي ايمان ممکن است او را فراموش کنند ؛ چون نسبت به او معرفت ندارند و او را نمي شناسند ؛ امّا آن که او را مي شناسد و اهل معرفت و ولايت اوست و دل در گرو محبت او دارد، چگونه ممکن است فراموشش کند؟! آن قدر مؤمنانِ زمانِ غيبت بايد پيوند خود را با حجت خدا قوي کرده باشد که هرگز از يادِ او غفلت نکنند و هيچ چيز آنها را از ياد محبوب باز ندارد.

اين آرزوي همه مؤمنان است که از خدا مسئلت دارند :

«اللهمّ... وَلا تُنْسِنا ذِکْرَه». [5] .

«خداوندا! يادش را از صفحه خاطر ما مبر».



دمي کان بگذرد بي ياد رويش

از آن دم بي شمار استغفر اللَّه



حضرت ثامن الحجج عليه السلام از اميرالمؤمنين عليه السلام نقل مي فرمايد که:

«هرکس دوست دارد خداي را ملاقات کند در حالي که ايمانش کامل و اسلامش نيکو باشد، محبّت حجّت منتظَر صاحب الزمان عليه السلام را پيشه خود قرار دهد که او و ديگر پيشوايان، چراغهاي روشن در تاريکي هاي زندگي و امامان هدايت و نشانه هاي تقوايند ؛ من براي هرکه آنان را دوست بدارد و ولايتشان را دارا شود، از سوي خداي تعالي بهشت را ضمانت مي کنم». [6] .


پاورقي

[1] يونس 58:10.

[2] تفسير نور الثقلين، ج2، ص307.

[3] لقمان 20:31.

[4] کمال الدين، باب 34، ح6.

[5] مفاتيح الجنان، دعا در غيبت امام عصر عليه السلام.

[6] بحارالانوار، ج36، ص296.