در دوران غيبت حضرت مهدي عليه السلام - که فتنه ها فزوني مي گيرند و نابسامانيهاي اجتماعي افزايش مي يابند - بسيارند کساني که از حقوق مسلّم خويش محروم مي مانند.

شيعه منتظر - اگرچه نتواند تغييري بنيادين در جامعه اش ايجاد کند - حدّاقل - تا آن جا که توان دارد - ضعيفان و بيچارگان را دستگيري مي کند ؛ به فقيران ومستمندان عطوفت مي ورزد و در خيرخواهي ديگران کوتاهي نمي ورزد.

به راستي يکي از زيباترين جلوه هاي بُعد اجتماعي انتظار، همين ياري رساني هاست. کسي که خود را آماده مي کند تا در دوران ظهور، در رکاب امام عصر عليه السلام، براي براندازي ستم و برقراري عدالت در سراسر گيتي، جهاد و مبارزه داشته باشد، اينک در دوره غيبت نسبت به رنج ستم ديدگان و محرومان و بيچارگان چگونه مي تواند ساکت و بي اعتنا باشد؟!

در جريان شرف يابي عليّ بن مهزيار خدمت امام عصر ارواحنا فداه آن حضرت علت تأخير در توفيق ديدار را ناشايستهاي زير دانسته اند :

1 - مال اندوزي ثروتمندان و در نتيجه درماندگي ضعفاي شيعه.

2 - قطع رحم (بريدن از خويشاوندان). [1] .