دعبل بن علي خُزاعي، شاعر نام دار شيعي، مي گويد: قصيده اي را براي مولايم امام رضا عليه السلام سرودم، که يک بيت مشهور آن اين بود :



مَدارسُ آياتٍ خَلَتْ مِنْ تِلاوةٍ

ومَنْزِلُ وَحْيٍ مُقْفِرُ العَرَصَاتِ



جايگاه هاي تدريس آيات قرآن (بعد از رحلت پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله وسلم) خالي گرديد، و مقام نزول وحي تهي ماند.



در شعرم به اين ابيات رسيدم :



خُروجَ إمامٍ لا مَحالَةَ خارِجٌ

يَقُومُ عَلَي اسمِ اللَّهِ والبَرَکاتِ



يُمَيِّزُ فينا کُلَّ حَقٍّ وباطِلٍ

ويَجْزي عَلَي النَّعْماءِ والنَّقِمَاتِ



- قيام و ظهور حضرت مهدي عليه السلام حتمي است و با نام خداوند - تبارک و تعالي - و برکات او قيام مي کند.

- او در ميان ما هر حقّ و باطلي را از هم جدا مي کند و مردم را بر نعمت ها و نقمت ها پاداش و کيفر مي دهد.

وقتي اين دو بيت را خواندم، امام رضا عليه السلام گريستند سپس سر برداشتند و فرمودند :

«يا خُزاعيُّ! نَطَقَ رُوحُ القُدُسِ علي لِسانِکَ بِهذَين البَيْتَين». [1] .

اي خزاعي! روح القُدُس اين دو بيت را بر زبان تو جاري کرد.