عبارت «اَلْکَهْفِ الْحَصينْ وَغياثِ الْمُضْطَرِّ الْمُستَکينْ» [1] در موارد متعدد در وصف امام آمده است.

«کهف حصين» پناهگاه استواري است که انسان را از خطرات و لغزشها مصون مي دارد و امام فريادرس و پناه درماندگاني است که به او روي آورند.

بنابراين، امام آفتاب جهانتاب است... باران حيات بخش است... ماه تابان است... ستاره هدايت است... آب گواراست... شعله فروزان است... خورشيد پرفروغ است... راهنماست... باران شتابنده بهاران است... چشمه جوشان است... برکه و گلستان است... انيس جان و رفيق مؤمنان است و از همه بهتر اين که پدري دلسوز و مادري مهربان است.