حضرت رضا عليه السلام در ادامه فرمايش خود در معرفي امام مي فرمايد :

«الإمامُ... الوالِدُ الشَّفيقُ والأخُ الشّقيقُ والأُمُّ البَرَّةُ بالوَلَدِ الصَّغير».

امام... پدر دلسوز «شفيق» و برادر تني و مادر نيک رفتار نسبت به فرزند خردسال است.

شفقت محبتي است که به همراه دلواپسي و نگراني و سوختن براي محبوب باشد.

يک پدر دلسوز در مقابل فرزند خود احساس مسئوليت مي کند و نگران اوست. پدر - بيش از آن که به فکر راحتي خود باشد - به آسايش فرزندش مي انديشد و مي کوشد تا بهترين امکانات را براي او فراهم آورد. در واقع پدر و مادر به فرزندشان احسان مي کنند.

اين حالت پدر و مادر، برخاسته از محبّت قلبي آنهاست. منطق محبّت، منطق خاصّي است و تا زماني که کسي اهل آن نباشد، نمي فهمد. اگر کسي پدر يا مادر نباشد، نمي تواند احساس آنها را نسبت به فرزندشان درک کند.

امام عليّ بن موسي الرضا عليه السلام محبّت امام را شبيه محبّت مادر نيک رفتار نسبت به فرزند کوچک خود معرّفي مي فرمايد. علاقه و محبّت مادر به فرزند بسيار روشن است و بالاترين مظهر محبّت به شمار مي آيد. هرکس بخواهد بهترين نمونه محبّت و عاطفه شديد در دنيا را نشان دهد، بايد به محبّت مادر نسبت به فرزند خردسال بنگرد.

بايد باور داشت که محبّت امام عصر عليه السلام به ما، افزون از محبتي است که يک پدر دلسوز و يک مادر مهربان نسبت به فرزند خود دارند. اين حقيقت، جز در وجود مقدس آن حضرت يافت نمي شود. بايد اين نعمت بزرگ الاهي را قدر دانست و آن را پاس داشت.