جناب حجة الاسلام محقق قمي به نقل از حضرت حجة الاسلام و المسلمين الهي فرمود:

رفيقي داشتم که قبل از بازسازي مسجد جمکران به همراه تعدادي از دوستانش به آنجا تشرف يافته بود. پس از انجام اعمال، دير وقت شده و به ناچار شب را در يکي از حجرات مسجد، بيتوته مي کنند. نيمه شب وقتي آن دوست، براي تحجد به سوي مسجد روانه مي شود، ناگاه متوجه نوري غير عادي شده، پس با دستپاچگي به سوي دوستانش شتافته، تا آنان بر حضور مبارک امام عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف در مسجد بشارت دهد:



بوي خوش تو هر که ز باد صبا شنيد

از يار آشنا سخن آشنا شنيد



اي شاه حسن چشم به حال گدا فکن

کاين گوش بس حکايت شاه و گدا شنيد [1] .



پس آنان را بيدار کرده و وقتي همگي به مسجد هجوم مي آورند، مسجد را در حالي خاموش مي يابند که بوي عطري فضاي آن را پر کرده بود. پس ‍ تصميم مي گيرند که فرشهاي مسجد را ببويند، تا هر جا که منشاء بوي عطر است، به عنوان جايگاه نماز حضرت عليه السلام همانجا به نماز بايستند.

با بازرسي فضاي عطر آگين مسجد، به وضوح در مي يابند که مقابل محراب کوچک - که مقداري تو رفتگي داشت - بوي معطر مخصوص حضرت متصاعد است.



آن را که بوي عنبر زلف تو آرزوست

چون عود گو بر آتش سودا بسوز و ساز [2] .



پس از آن روز به بعد، آنان خود را مقيد ساخته اند که در همانجا نماز بگذراند. [3] .