عايد متعبد و متقي صالح جناب حاج سيد محمد کسائي فرمود:

در ايامي که به سفر حج رفته بوديم، در ميانه راه مشعر به مني، کاروانم را در حالي گم کردم که هيچ ماشيني حاضر نبود مرا سوار کند. پس با زحمت فراوان و با پاهايي مجروح خود را به صحراي مني رساندم، در آن آفتاب گرم و سوزان که عطش سخت مرا آزار مي داد، بزرگترين مشکل من، پيدا کردن خيمه کاروان مرحوم حاج مهدي مغازه اي بود. پس به ناچار با نااميدي هر چه تمام تر تا بعد از اذان ظهر همان روز در ميان خيمه هاي صحراي مني مي گرديدم، تا شايد خيمه او را بيابم، ولي هر چه جستجويم بيشتر مي شد، از خيمه مذکور کمتر نشانه اي يافتم، پس با نگراني شديد و اضطرار روحي رو به سوي قبر امام حسين عليه السلام سلامي دادم و از او نجات خويش را خواستم.



در اين شب سياهم گم گشت راه مقصود

از گوشه اي برون آي اي کوکب هدايت



از هر طرف که رفتم جز وحشتم نيفزود

زنهار از اين بيابان دين راه بي نهايت



اي آفتاب خوبان مي جوشد اندرونم

يک ساعتم بگنجان در سايه عنايت [1] .



ناگاه ديدم مردي دست به شانه ام زده و فرمود: خيمه آقاي حاج مهدي مغازه اي را مي خواهي، دنبالم بيا!

من نيز بدون معطلي به دنبالش راه افتاده و چند قدمي بيشتر نرفته بودم که به خيمه مورد نظر رسيده، پس وارد خيمه شده، آنگاه بيرون آمدم، تا از آن مرد تشکر کنم، ولي هر چه خود و دوستانم جستجو کرديم، نشانه اي نيافتند. پس فهميدم که آن مرد شخص حضرت بقية الله عجل الله تعالي فرجه الشريف و يا يکي از صحابي وي بوده: که چنين به فريادم رسيد.



بيا که رايت منصور پادشاه رسيد

نويد فتح و بشارت به مهر و ماه رسيد



جمال بخت ز روي ظفر نقاب انداخت

کمال عدل به فرياد دادخواه رسيد [2] [3] .