مرحوم آية الله شيخ مرتضي حائري [1] به نقل از مرحوم فاضل صالح آية حاج حسن آقاي فريد اراکي - فرزند مرحوم آية الله حاج آقا محسن اراکي - و او از مرحوم آية الله آقا شيخ محمد رضا قدريجاني فرمود:

مرحوم آية الله سيد محمد فشارکي در مسائل فقهي و نظري سخت تفکر کرده، آنگاه با مرحوم ميرزاي شيرزاي دوم به بحث مي نشست، تا واقعيت حکم خداوندي روشن شود. روزي پس از تفکر و بحث فراوان، از رسيدن به نتيجه مطلوب عاجز ماند. به همين دليل، با توجه به نبود آرامش در خانه شخصي، چاره را آن مي بيند که از شهر سامرا خارج و به بيابان ساکت و آرامي پناه ببرد، تا شايد بتواند مسأله را حل نمايد.

پس او از شهر سامرا خارج و به سمت بيابان رفته، در گودالي که در اثر سيل ايجاد شده بود، استقرار مي يابد، تا کسي او را نديده و مزاحمتي از براي وي ايجاد نشود و او بتواند با خيالي آسوده به تفکر پرداخته و مسأله فقهي را حل نمايد!

ساعتي بعد که او غرق تفکرات خويش بود و عاجزانه تلاش مي کرد تا مسأله و حکم خداوندي را به دست آورد، ناگهان مردي را در چهره لباس ‍ اعراب در مقابل خود مي يابد. به محض يافت حضور او، آن مرد عرب رو به او کرده و مي گويد: به چه فکر مي کني؟

مرحوم سيد که سخت از حضور مرد عرب ناراحت شده بود و او را مزاحمي براي تفکر علمي خويش مي يافت، با تندي هر چه تمام تر مي گويد: در فلان مسأله فکر مي کنم!



گوهر مخزن اسرار همانست که بود

حقه مهر بدان مهر و نشاست که بود



عاشقان زمره ارباب امانت باشند

لاجرم چشم گهر بار همانست که بود



از صبا پرس که ما را همه شب تا دم صبح

بوي زلف تو همان نرجس جانست که بود



طالب لعل و گهر نيست و گرنه خورشيد

همچنان در عمل معدن و کانست که بود [2] .



عرب به آرامي مي گويد: آيا پيرامون فلان مسأله فکر نمي کني؟ آيا چنين اشکالي به ذهنت نمي رسد؟ و براي رد آن اشکال اکنون چنين جوابي را نداده اي؟ و پس از اشاره به تمام ابعاد بحث، به آخرين حلقه آن - که همان اشکال مرحوم سيد فشارکي بوده - اشاره مي فرمايد: آنگاه با بيان ريشه مخفي اشکال سيد، مسأله را حل مي نمايد.

به محض حل شدن مسأله، مرحوم سيد فشارکي متوجه ناپديد شدن آن

مرد عرب مي شود. پس با توجه به سختي مسأله فوق، در مي يابد که آن فرد کسي جز خود حضرت ولي الله اعظم عجل الله تعالي فرجه الشريف - و يا يکي از اصحاب خاص آن جناب - نبوده است. [3] .