جناب حجة الاسلام مهاجر اصفهاني فرمود:

در ايام طلبگي به مشهد رفته و در دروس مرحوم آية الله العظمي ميلاني و مرحوم شيخ هاشم قزويني شرکت مي کردم. روزي جهت جبران عقب ماندگي مطالعات خود، تصميم گرفتم با زن و فرزندانم به دهکده اي به نام طرقبه پناه برده تا بتوانم به مقصود خود دست يابم. پس به طرقبه رفته و به علت شلوغي مردم در آن جا، به جا غرق رفتم. گوشه اي بساط را پهن کرده و مشغول مطالعه شدم، چيزي نگذشت که عده اي زن با سر و وضع بسيار ناهنجار به همراهي مرداني فاسدتر از خود به آنجا آمده و عمدا کنار جايگاه ما، بساط خويش را پهن کرده و با روشن کردن گرامافون بسيار مستهجني عمدا من و خانواده ام را به آزار و اذيت گرفتند تا عيششان کامل شود! پس به ناچار ما بساط خويش را جمع کرده و آماده بازگشت به طرقبه شديم تا از دست آنان خلاص شويم، به مجرد آن که وسايل مان را جمع کردم، ناگهان پايم لغزيد و به درون رودخانه افتادم، آنان نيز به شدت مرا مسخره کرده و عذاب روحي خود را به نهايت رساندند.

باري! با دلي شکسته و پايي ورم کرده و بلکه شکسته با هر زحمتي بود آنجا را ترک کرده و به طرقبه بازگشتم. نزديک غروب بود، در مسجد طرقبه نماز گذاردم، ولي درد پا امانم نمي داد. ناگهان سيد بسيار با وقاري را که عمامه اي سبز به سر داشت در مقابلم ديدم او با لطف فراوان فرمود: سيد حسن! امشب را مي خواهي ميهمان من باشي؟

بدون توجه به ورم شديد پايم و درد مهلک آن با خوشحالي دعوتش را پذيرفتم. او ما را از آنجايي که امروزه مسجد طرقبه بود به گوشه اي ديگر نزديک رودخانه طرقبه برد آنگاه با ديزي پذيرائي مان فرمود سپس چادري را نشانم داد و فرمود که او خود در آن چادر است من نيز با خانواده و فرزندانم در خيمه اي ديگر اطراق کرديم. نيمه هاي شب او مرا براي تهجد بيدار کرد، سپس با يکديگر به مسجد کوچکي که در پايين رودخانه قرار داشت رفتيم و به نماز و تهجد پرداختيم.

با طلوع فجر، نماز صبح را به امامت او خواندم، آنگاه او با ابراز محبت فراوان از من خداحافظي کرده و رفت.

عجيب آن بود که در آن ملاقات ها، از درد پايم خبري نبود و من نيز نه تنها به درد پا توجه نداشتم بلکه از حوادثي که در اطرافم نيز مي گذشت غفلت کامل داشتم.

فردا صبح وقتي آن بزرگوار رفت، ناگهان به خود آمده که آن خوش سيما چه کسي بود و او از کجا مرا به اسم مي شناخت؟

وقتي از مردمان آن منطقه سراغ آن مسجد کوچک نزديک رودخانه را گرفتم، برخي به من طعنه زده و خوابنمايم خواندند!

عجيب تر آن که نه تنها از درد پايم خبري نبود، بلکه کوچکترين آثاري از جراحت در آن يافت نمي شد در حالي که روز قبل پايم به سختي مجروح شده بود. [1] .