جناب حجة الاسلام صالحي خوانساري فرمود:

در سال 1365 که به مکه مکرمه تشرف يافته بودم، عصر روز عرفات براي کاروانيان خويش مشغول دعا بودم،حال معنوي خوشي بر کاروانيان حاکم بود، برخي از کاروانيان اطراف نيز وقتي صداي مرا شنيدند، پرده هاي خيمه هايشان را بالا زده و آنان نيز به جمع کاروانيان ما اضافه شدند. بنابراين دور تا دور خيمه ها پرده هاي خيمه ها بالا بود، کاملا مي شد حوادث و رفتارهاي اطراف را تحت نظر داشت، من نيز قدري بيرون از خيمه، مشغول دعا و مناجات با خداوند و بخصوص توجه به حضرت بقية الله عجل الله تعالي فرجه الشريف بودم. ناگهان از دور رفتار پيرمردي قد کوتاه نظرم را جلب کرد. او کاملا همانند فردي که به دنبال گمشده اي است، به هر خيمه اي سرک مي کشيد و پس از دقت و نيافتن فرد مورد نظر، به سوي خيمه ديگر مي رفت. او تقريبا به تمام خيمه هائي که من مي ديدم، توجه کرده و سرک کشيد، ولي مطلوب خود را نيافت. پس جلو و جلوتر آمد، تا آن که به کنارم رسيد، ديدم از چهره نوراني اش سيل آسا قطرات اشک به محاسنش مي ريزد، در چند قدمي من روي زمين نشست، خيره خيره به من نگريست و همچنان به گريه اش ادامه داد.

دقايقي بعد از ميان جمعيت بلند شده و به کنارم آمد و با لهجه آذري - فارسي در گوشم گفت: آقا! سيد مهدي را نديدي؟!

من تکان خوردم لرزه بر اندامم افتاد و در يک لحظه متوجه شدم که او دنبال حضرت بقية الله عجل الله تعالي فرجه الشريف است. پس خود را به تغافل زده و گفتم: کدام سيد مهدي را؟!

او گفت: در اين بيابان آيا بجز امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف، از سيد مهدي ديگري مي پرسم؟

و سپس ادامه داد: آخه ما از سال گذشته با هم براي امسال قرار گذاشتيم!

ناگهان انقلاب روحي عجيبي بر من عارض شد، ديگر نتوانستم خود را کنترل کنم، فريادي از تحت قلب خويش نسبت به امام عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف کشيدم، آن پيرمرد از کنارم رفت. چند قدمي بيش نرفته بود، فورا به يادم آمد که او را رها نکنم، شايد از طريق او، من نيز به سعادتي دست يابم. پس فورا مجلس دعا را به کسي واگذار کرده و به دنبال آن پيرمرد دويدم ولي افسوس هر چه گشتم، او را نيز نيافتم!؟ [1] .