جناب حجة الاسلام اعتماديان نقل کرد:

ايامي که به کشور انگليس جهت تبليغ رفته بودم، با زني مواجه شدم که براي او حادثه اي عجيب اتفاق افتاده بود. آن زن گفت: قبل از ازدواج من مسلمان نبودم، روزي جواني به خواستگاريم آمد، ابتدا تصور مي کردم او نيز مسيحي است. ولي آن جوان گفت:

من يک مسلمان شيعه هستم قصد دارم با شما ازدواج کنم شرط ازدواج من با شما، مسلمان شدن شماست!

من تا آن زمان چيزي از اسلام و بخصوص تشيع نمي دانستم ابتداء فرصتي خواستم تا اسلام و تشيع را دقيقا بشناسم، از آن روز به بعد تحقيقات زيادي پيرامون اسلام و تشيع کردم و آن جوان که خود پزشک بود مرا در اين تلاش، واقعا ياري کرد مسائل بسياري برايم حل شد تنها سؤ الي که باقي ماند مسئله طول عمر حضرت بقية الله عجل الله تعالي فرجه الشريف بود که واقعا برايم قابل تصور نبود، بالاخره مسلمان و شيعه شده و زندگي مشترک را با همسرم آغاز کردم.

پس از سالها زندگي، روزي با شوهرم تصميم گرفتم که اعمال حج را انجام دهيم پس مقدمات آن را تدارک ديده و بالاخره پيش از فرا رسيدن ايام حج خود را در عربستان و سپس به شهر مقدس مکه رسانيديم، به هنگام ورود به مسجد الحرام با اولين نگاه به کعبه، حال عجيبي بر من عارض شد که واقعا توصيف نشدني است ناگهان متوجه شدم پروانه اي بر دوشم نشسته و مجددا به پرواز در مي آيد و در ميان آن بسته طواف کنندگان دوباره بر دوشم مي نشيند.

با فرا رسيدن زمان اعمال حج تمتع ابتداء به صحراي عرفات و سپس به مني رفتيم در همان روز نخست امامت در مني، وقتي با همسرم به قصد رمي جمرات به راه افتاديم در وسط راه شوهرم را گم کردم، به زبان انگليسي از هر کسي آدرس و يا نشاني از شوهرم مي پرسيدم، کسي نمي توانست مرا راهنمايي کند. پس خسته شده و در گوشه اي با وحشت و اضطراب تمام نشستم، ساعت ها گذشت نزديک غروب آفتاب بود نمي دانستم چه بايد بکنم؟ ناگهان مردي در مقابلم ظاهر شد و به زبان فصيح انگليسي حالم را پرسيد، وقتي وضع خويش را با گريه برايش گفتم، فرمود:

پا شو با هم برويم رمي جمراتت را انجام بده، الان وقت مي گذرد من نيز به دنبالش راه افتادم، او مرا به سوي جمرات برد و من اعمالم در ميان انبوه جمعيت به آساني انجام دادم، آنگاه در اندک زماني مرا به چادرمان بازگردانيد، سخت حيرت کردم زيرا صبح وقتي با شوهرم به سوي جمرات راه افتاديم مسافت بسياري را پيموده بوديم ولي اينک که باز مي گشتم در زماني اندک خود را کنار چادرمان يافتم. باري آن مرد مرا به خيمه ام رساند از او بسيار تشکر کردم او به هنگام خداحافظي چنين فرمود: وظيفه ماست که به محبان خويش رسيدگي کنيم، در طول عمر ما نيز شک نکن، سلام مرا به دکتر - شوهرم - برسان!

وقتي به خيمه وارد شدم، شوهرم سخت نگران حالم بود بسيار خوشحال شد، وقتي داستان نجات يافتنم را برايش گفتم، او با خوشحالي گفت: اين مرد امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف بوده است که به ياري تو آمده است. بلافاصله از خيمه بيرون دويدم، ولي دير شده بود و اثري از آن حضرت نبود. [1] .