يکي از اساتيد بزرگ حوزه، که ساليان سال در نجف درس خارج ديده و اينک نيز در حوزه قم به درس و بحث مشغول است، فرمود:

پس از رحلت تنها فرزندم، سردرد شديدي بر من عارض شد. روزگارمان تاريک و خوشي از زندگي مان رخت بربست. کار هر روزه من و همسرم بر اين بوده و هست که بر سر قبر تنها فرزندمان حاضر شده تا تسکين يابيم. روز 21 ماه مبارک رمضان که شبش را به احياء گذرانده بودم، وقتي به خانه آمدم، خوابم نمي برد براي آرامش روحم به زيارت قبر پسرم رفتم پس از قدري قرآن خواندن، ناگهان به صورت مکاشفه فرزندم را به سه خانم محجبه ديدم که از کنارم گذشته و سپس سمت راستم آمده و زير بغلم را گرفت و گفت:

بابا! خسته شدي، پا شو و استراحت کن!

و سپس تکاني به من داد وقتي به خود آمدم هنوز صندلي اي که روي آن نشسته بودم نيز تکان مي خورد.

باز آرام و قرار نداشتم، پس به سوي حرم مطهر حضرت معصومه عليها السلام راه افتادم، در بين راه اشعاري را که پيرامون حضرت زهرا عليها السلام که سروده بودم با گريه مي خواندم،



همان مهدي که گويد مادر من

فداي هر موي تو اين سر من



همان مهدي که گويد مادر، آيم

به پهلوي تو من



ناگهان ديدم عربي انگشتانش را در انگشتانم انداخت و پس از پيمودن يکصد و پنجاه قدم، انگشت شست مرا نيز گرفت، من به او توجهي نداشتم و سخت در حال خويش به ياد زهرا عليها السلام مي گريستم. يک وقت به خود آمده و با تندي هر چه تمام تر به آن عرب گفتم: چرا دست مرا گرفتي؟ از من چه مي خواهي؟

او که غم و اندوه چهره اش را پوشانده بود، در کمال آرامش سرش را تکان داد و فرمود: هيچي!

سپس رهايم کرد و رفت. چند قدمي دور نشده بود که باز براي اظهار ناراحتي به سويش بازگشتم ولي کسي را نيافتم! هر چه به اطراف نگريستم، کسي را نيافتم، ناگهان احساس کردم که سر دردي که امانم را بريده بود، ديگر وجود ندارد. قدري به هوش آمدم با خود گفتم اين فرد که بود؟ حدس ‍ زدم که حضرت بقية الله عجل الله تعالي فرجه الشريف بود همان شب به قرآن تفأل زده و چنين يافتم: الم تر کيف ضرب الله مثلا کلمة طيبة کشجرة طيبة اصلها ثابت و فرعها في السماء [1] .

وقتي آن را براي عارفي پنهان گفتم، او گفت: آن فرد کسي جز وجود مقدس ‍ حضرت بقية الله عجل الله تعالي فرجه الشريف نبوده است به خاطر دنباله آن آيه تؤ ثي اکلها کل حين دوباره تشرفي براي شما حاصل خواهد شد. پس سخت خوشحال شدم و به انتظار ديدار مجدد او نشستم.

روزها گذشت، تا آن که روز تولد حضرت رضا عليه السلام وقتي دخترم و فرزندان سيدش را سوار بر ماشين کرده، تا به خانه شان بروند، در راه بازگشت به ميدان نو قم که رسيدم، دو مرد عرب را يافتم. مردي که جلوتر بود، قدش بلندتر بود. با کنجکاوي و سابقه ذهني، وقتي به سويش ‍ رفتم، پس از اندکي دقت همان فرد سابق را يافتم، او لبخندي زد، من به دنبالش دويدم اتفاقا لحظه اي جمعيت بين من و او فاصله انداخت، وقتي جمعيت رد شد، ديگر او را نديدم! [2] .