مرحوم آية الله حاج شيخ مرتضي حائري به نقل از آقا سيد نورالله يزدي فرمود:

عمويم سيد جليل القدر و شريفي بود، او در تهران زندگي مي کرد، تا آن که وي درگذشت، طبق وصيت، جنازه اش او را با تصدي فرد خير و خدمتگذاري به نام آقا شکر الله خان، با آمبولانس به سمت قم حرکت دادند. در آن روزگار حدود 6 ساعت طول کشيد تا بتوان از تهران به قم آمد، هنگامي که ماشين به راه افتاد پس از سه ساعت راه پيمودن، به هنگام فرا رسيدن شب ناگهان در علي آباد توقف کرد، و وقتي از راننده علت توقف پرسيده شد او با ناراحتي مي گويد:

من شب کورم، چشمهايم در شب درست نمي بينند، جاده نيز شلوغ است و من توان رفتن ندارم.

آقا شکر الله خان که مي دانست بسياري از بستگان عمويم زودتر به قم رفته و به انتظار جنازه از عصر ايستاده اند، هر چه به راننده آمبولانس التماس ‍ مي کند، کمتر نتيجه مي گيرد. پس به سراغ اتومبيلي ديگر رفته و از او مي خواهد در قبال 200 تومان - که آن روزگار مبلغ بسياري بوده است - جنازه را به قم منتقل نمايد، آن راننده نيز از محل جنازه ترسيده و نمي پذيرد!

نگراني و حيرت شکر الله خان را فرا مي گيرد، ناگهان در آن بيابان سيدي با قبايي بلند و عمامه اي سياه - و بدون عبا - به نزدش آمده و مي گويد: من آمبولانس را به قم مي برم! شکرالله خان با خجالت مي پذيرد آن سيد روحاني پشت فرمان ماشين نشسته و به راه مي افتد. راننده اصلي آمبولانس ‍ رو به سيد کرده و مي گويد:

شما گواهينامه رانندگي داريد؟

سيد مي فرمايد: کسي مطالبه گواهينامه نمي کند و اگر مطالبه کند، نشانش ‍ مي دهند؟! از او مي پرسند: شما عبا نداريد؟

سيد مي فرمايد: عبا و عصا دارم، بعدا مي آورند!

با گذشت حدود يک ربع ناگهان آنان خود را در قم مي يابند! در حالي که از علي آباد تا به قم بيش از سه ساعت راه بوده است - پس سيد پياده شده و خطاب به آنان مي فرمايد:

برويد به ميهمانخانه بهار، بستگان اين جنازه آن جا منتظرند.

آن ها بدون توجه به سيد، به سرعت از ماشين پياده شده و به سوي ميهمانخانه بهار حرکت مي کنند تا مردم را از نگراني در آورند پس از رسيدن جنازه و آماده شدن حاضران براي تشييع، ناگهان همان سيد با عبا و عصا در تشييع حاضر مي شود آنگاه خود به محازات امام جماعت، ايستاده و نماز ميت را مي خواند.

شکر الله خان اضافه کرد اين تنها من نبودم که سيد را مي ديدم بلکه تعدادي ديگري از افراد - نه همه آنان - نيز سيد را مي ديدند، پس از پايان نماز تصميم گرفتيم همان مبلغ 200 تومان را که بنا داشتيم به راننده ديگري جهت انتقال جنازه در علي آباد بدهيم، به آن سيد بپردازيم ولي هر چه جستجو کرديم، او را نيافتيم! [1] .