مرحوم آية الله شيخ مرتضي حائري به نقل از رفيق با سابقه، صالح و راستگويشان آقاي حاج حسين خان ضيائي بيگدلي فرمود:

در سالهاي اخير روزي با تعدادي از زنان و دوستان قمي عازم سفر حج شديم، نام يکي از آنان اکبر خان بود. پس از رسيدن به مکه و فرا رسيدن ايام حج، در شبي که از عرفات عازم مشعر الحرام بوديم. حاجيان پس از رسيدن به مشعر، سخت خسته شده و در آن بيابان بدون چراغ [1] بساطي را پهن کرده تا استراحت کنند، ولي نياز به آب، ما را وادار کرد تا اکبرخان را نزد خانم ها گذاشته و با بقيه دوستان به سوي عرفات بازگشته تا از شير آب که نزديک صحراي عرفات بود، آب برداشته و باز گرديم. پس از طي مسيري حدود 7 کيلومتر و برداشتن آب مورد نياز، در راه بازگشت، به دليل خاموشي چراغها، راه را گم کرديم. هر چه اکبرخان را صدا زديم، کسي را نيافتيم، پس خسته و درمانده شديم و به حالت اضطراب تمام، دقايقي چند را گذرانديم، ناگهان سه نفر سوار سوار بر اسب را ديديم که قبائي بر تن پوشيده و شالي به کمر بسته، کلاه نمدي خاص قمي ها را بر سر داشتند، يکي از آنان که نورانيت بيشتري داشت، رو به ما کرده و فرمود: قمي ها را مي خواهيد؟

با خوشحالي و حيرت گفتيم: آري!

پس تپه اي بسيار نزديک را نشانمان داد و فرمود: از اين تپه بالا برويد و صدا بزنيد، همانطرف تپه هستند!

پس بدون توجه مجدد به آن اسب سواران، با عجله به سوي تپه دويديم و پس از رسيدن به تپه و بالا رفتن از آن اکبر خان را صدا زديم، او جوابمان داد، خيالمان راحت شد! ولي ناگهان از خود پرسيديم: آن اسب سواران چه کساني بودند در آن صحرايي که بجز اتومبيل وسيله نقليه ديگري نبود، اين اسب سواران چه کردند؟ چرا آنان در حال احرام نبودند؟ از کجا مي دانستند که ما قمي هستيم و به دنبال گروه خويش باز مي گرديم و چرا آنان لباس ‍ قديم الايام قمي ها را پوشيده و از کت و شلوار! استفاده نمي کردند؟!

در اين موقع متوجه شديم که آنان از دستگاه غيب الهي بوده اند که در مواقع خطر و يا اضطرار، به قدرت ولايت تکويني به فرياد مردمان مي رسند! [2] .