جناب حجة الاسلام علي مرعشي به نقل از عمويشان جناب حجة الاسلام سيد محمود مرعشي و او نيز به نقل از شيخ محمد خاقاني فرمود:

با اين که حدود 30 سال از زندگي ام مي گذشت، ازدواج نکرده بودم مريضي، فقر و تنگدستي نيز زندگي مرا فرا رفته بود. روزي خبر يافتم که در همسايگي ما دختر لايقي است تصميم گرفتم به خواستگاريش رفته و او را به همسري در آورم ولي او از خانواده ثروتمندي بود، در حالي که من فقير محض بودم. تنها راه چاره را توسل به حضرت بقية الله دانستم پس روزي عازم مسجد کوفه شده، تا در آنجا توسل يابم. وقتي به مسجد کوفه رسيدم، درب را بسته يافتم،رسول خدا پس همانجا کنار درب مسجد به گوشه اي پناه بردم، هواي سرد زمستاني مرا به هوس انداخت تا قهوه اي را که به همراه آورده بودم دم کنم پس آن را در قوري ريخته و دم کردم، از آن زمان، استفاده کرده و دو رکعتي نماز خواندم، چيزي نگذشت که قهوه آماده شد، ناگهان عربي به نزدم آمد، با ناراحتي قهوه اي به او تعارف کردم، او از آن قهوه قدري نوشيد ولي فرمانم داد که بقيه اش را خود بنوشم.

از زندگيم پرسيد من با اکراه سر صحبت را با او باز کردم، ناگهان او رو به من کرده و فرمود: از سه مشکلي که داري - سرفه، فقر و ازدواج با دختر همسايه، سرفه ات شفا يافته، و با آن دختر نيز ازدواج مي کني، ولي فقر هميشه همراه تو خواهد بود! زيرا که مصلحت تو در آن است.

اين را فرمود و رفت، وقتي به شهر بازگشتم ديدم از سرفه هاي مضمن خبري نيست، به زودي با آن دختر نيز ازدواج کردم ولي همچنان در فقر باقي ماندم و حوادث پديد آمده و نويدهاي آن شب مرا به يقين رساند که در آن شب سرد، به محضر حضرت تشرف يافته بودم، در حالي که خود خبر نداشتم. [1] .