ناب حجة الاسلام محمد علي شاه آبادي از يکي از بزرگان حوزه نقل کرد:

در اواخر قرن پنجم هجري مردي از طايفه عامه به نام حسين عراقي در دمشق زندگي مي کرد. او جواني بسيار زيبا و سخت مورد توجه زنان بود و از اين جهت روزگار را به بطالت مي گذراند و در راه رفتارهاي فاسدش، از هيچ کوششي فروگذاري نمي نمود. عادتش بر اين منوال بود که روزهاي جمعه به همراه ساير دوستانش براي خوشگذراني به بيرون از شهر دمشق رفته و تا پاسي از شب به فساد و تباهي مشغول بود.

در يکي از همان روزها، او به هنگام خروج از شهر، ناگهان از بطالت ايام و بي فايدگي رفتارهايش سخت احساس غم مي کند. او خود مي گفت: آنچنان در افکار خويش غوطه ور بودم، که در آن روز نه تنها از هر خوشگذراني دروي کردم، بلکه حتي از جمع دوستانم نيز غافل و آنان را به فراموشي سپردم.فشار اين حالت رواني و افکار مغشوش طاقت را از من ربود. پس به ناچار قبل از ظهر همان روز جمعه از دوستانم جدا و خود را به شهر رساندم، با خود فکر کردم که بهتر است براي اولين بار در نماز جمعه شهر حضور يابم، شايد تسکين يابم!



بر درگهش هر دم که کني ناله نماز است

آن سجده قبول است که از روي نياز است



خرم دل آن کس که در او غير خدا نيست

همچون دل محمود که در قيد اياز است [1] .



اتفاقا سخنان آن روز خطيب سني مذهب نماز جمعه شهر دمشق پيرامون حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف بود. پس از پايان سخنانش، لحظه اي در ذهنم خطور کرد که: آيا مي شود من نيز او را ديده و با او معاشرت کنم؟

برخود نهيب زدم که چگونه با اين سوابق و خوشگذراني ها، توقعي به اين بزرگي دارم. در همين لحظه ناگاه ديدم مردي فوق العاده جذاب دستي بر شانه ام گذارده و فرمود: به سوي خانه بشتاب.

بدون اختيار از جاي برخاسته و به راه افتادم. آن مرد ابتدا از پي من مي آمد، ولي در نهايت، اين من بودم که به دنبال او مي دويدم! پس از دقايقي به خانه اي رسيديم. او به محض ورود، به نماز ايستاد، من نيز به او اقتدا کرده و نماز گذاردم.

پس از اتمام نماز چنان با او محشور شدم، که حتي براي لحظه اي فراقش بر من سخت مي گذشت. توسط او به مذاهب حق شيعه اثني عشري گرويدم و پس از يکي دو روز دريافتم که او همان مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف است. او همچنان با من بود و من نيز بر گرداگرد وجودش پروانه وار مي سوختم.



خوشا دردي! که درمانش تو باشي

خوشا راهي! که پايانش تو باشي



خوشا چشمي! که رخسار تو بيند

خوشا ملکي! که سلطانش تو باشي



خوشا آن دل! که دلدارش تو گردي

خوشا جاني! که جانانش تو باشي [2] .



يک هفته در کنارش بودم، جمعه اي ديگر که فرا رسيد، فرمود: من بايد بروم!

با ناراحتي گفتم: من نيز با شما مي آيم، من طاقت دوري شما را ندارم. فرمود: وظيفه ام اين است که بروم، ولي شما نبايد با من بياييد، از ابتداي دوران غيبت تاکنون، با هيچ کس به اندازه يک هفته همراه نبوده ام.



هزار دشمنم ار مي کند قصد هلاک

گرم تو دوستي از دشمنان ندارم باک



مرا اميد وصال زنده مي دارد

و گرنه هر دم از هجر تست بيم هلاک



رود به خواب، دو چشم از خيال تو هيهات

بود صبور، دل اندر فراق تو حاشاک [3] [4] .