جناب حجة الاسلام حسن فتح الله پور به نقل از عارف وارسته و او نيز به نقل موثق از اساتيد سابقش فرمود:

مرحوم حجة الاسلام شفتي عالم مجاهد بزرگ، روزي قصد عزيمت براي ديدار از خانه خدا نمود، عده اي از خويشان و اصحابشان نيز به همراه وي به راه افتاده، تا به حج تشرف يابند. طبق مرسوم آن دوران، مسير کاروانيان از ايران به نجف و کربلا و از آنجا به سوي مکه و مدينه بود. پس به زيارت عتبات عاليه شتافته و چند روزي را در آن شهر اقامت مي نمايند.برخي از خويشان او از اين که پولي به همراه داشته، نگران بودند. از اين جهت به امانت پولهايشان را در کيسه اي نهادند و به مرحوم شفتي دادند، با در مواقع نياز از آن استفاده نمايند.

مرحوم شفتي نيز کيسه فوق را در گوشه اي از اتاقش مخفي، از گزند حوادث سالم بماند!

بالاخره روز حرکت فرا مي رسد، او براي وداع به زيارت حضرت امير عليه السلام رفته، پس از بازگشت به خانه و جمع آوري و دسته بندي اثاثيه اش ‍ متوجه مي شود که از کيسه پول خبري نيست؟!

پس در کمال اضطراب و نگراني از اتاق بيرون آمده و استغاثه جويان به حضرت ولي الله اعظم عجل الله تعالي فرجه الشريف به مسجد سهله مي شتابد.



کجايي اي مرا ياد تو همدم

به جانم گوشه چشم تو مرهم



عبورت جاري فصل گل سرخ

حضورت جوشش صهباي زمزم [1] .



او خود در مورد آن حادثه چنين مي گويد:

در آن حالت اضطرار و استغاثه، لحظاتي نگذشت که اسب سواري را از دور ديدم، با خود گفتم نکند که مهاجمي باشد که قصد بر جانم نمايد، پس با وحشت تمام به انتظار ايستادم. با نزديک شدن آن اسب سوار، در کمال تعجب از دور صدايي بلند شد که: آقاي شفتي نگران نباش!

پس از شنيدن اين جملات، آرامش خود را بازيافتم، وقتي اسب سوار به من رسيد، فرمود: آقاي شفتي! چه مشکلي داري، من امام زمان توام!؟

ناباورانه گفتم: اگر شما امام زمان هستيد، خود مشکل مرا بهتر مي دانيد!؟



امروز امير الامراء جز تو کسي نيست

بر ناله دل غير تو فرياد رسي نيست



در کعبه و بتخانه و در دير و کليسا

جز نغمه ناقوس تو بانک جرسي نيست [2] .



حضرت ديگر چيزي نفرمود، صورتشان را به سمت شهر اصفهان برگردانيدند و فرياد زدند: هالو... هالو... هالو!؟

من ناگهان متوجه شدم يکي از حمال هاي بازار اصفهان - که مشهور به هالو!؟ بود - در نزد حضرت در کمال احترام حاضر شد. حضرت به او فرمود: مشکل آقاي شفتي را حل کن.

آنگاه در حالي که بشارت حل شدن مشکلم را مي فرمود، خداحافظي کرده و تشريف برد، پس از رفتن حضرت عجل الله تعالي فرجه الشريف به خود آمده و با حيرت تمام رو به هالو کرده و گفتم:

شما همان هالوي خودمان هستي؟!

با لبخند آن را تأييد کرد، پس کنجکاوانه از او پرسيدم: شما صداي حضرت را در شهر اصفهان شنيدي؟ گفت: بله شنيدم.

پرسيدم: پس چرا حضرت سه بار صدايت زدند تا خودت را به کوفه رساندي؟!

او گفت:

بار دوم و سوم به هنگام طي الارض در مسير راه صداي حضرت را شنيدم.

ديگر چيزي نگفتم، هالو مرا در يک لحظه به نجف رساند و به من نيز توصيه اکيدا کرد که کوچکترين سخني از وي و حادثه مسجد سهله به کسي نگويم. آنگاه دستور داد که بقيه اثاثيه ام را جمع کرده، تا به هنگام حرکت، او بازگشته تا کيسه پول را بدهد.

او رفت و من با خوشحالي پس از جمع کردن وسايل و آماده شدن براي حرکت، دوباره او را به همراه کيسه هاي پول در نزد خويش يافتم، پول ها را به من داد و فرمود: در عرفات خودم به ديدارت آمده و خيمه هاي حضرت عليه السلام را نشانت خواهم داد، منتظر بمان!

آنگاه از نظرم ناپديد شد و رفت و من به انتظار حسرت ديدارش باقي ماندم:



در انتظار تو شاها گذشت عمر عزيز

نگشت حاصل من غير آه مهدي جان



من عاشقم که ببينم جمال تو آيا

بود به سوي جناب تو راه مهدي جان [3] .



از آن روز به بعد انتظار سختي مي کشيدم، هر يک از روزها به اندازه يک ماه بر من مي گذشت، تا آن که همراه کاروانيان به مکه تشرف يافتم، در عصر روز عرفات او به ديدارم آمد و مرا به سوي خيمه هاي حضرت در کنار جبل الرحمة برد، ولي از دور خيمه ها را نشانم داد، هر چه اصرار کردم که مرا به درون خيمه ها ببرد، گفت اجازه ندارد، پس با افسوس خيمه ها را تماشا کردم، آنگاه به من امر فرمود که بازگردم، شايد در مني تو را نيز ببينم، که اتفاقا نيز نيامد!

پس از انجام مراسم حج به اصفهان بازگشتم، مردمان بسيار به ديدارم آمدند، ناگهان ديدم همان هالو نيز به ديدارم آمد، تا خواستم که عکس ‍ العمل متناسب با شخصيت او نشان دهم، اشاره اي کرد که آرام بگيرم، پس ‍ به ناچار چنين کردم، ولي از آن روز به بعد رابطه عجيبي ميان من و او برقرار شد:



اهل معني پي عز و شرف و شأن همند

بنده همت خويشند و گروگان همند



شاد در شادي يکديگر و غم خوار به غم

يار و ياور همه در ظاهر و پنهان همند [4] .



روزگاري چند گذشت، تا آن که نيمه شبي هالو به سراغم آمد و گفت: امشب وقت سير من به سوي خداوند است، زمان ما گذشت، من امشب از دنيا مي روم، لطف کن مرا کفن و در فلان منطقه از قبرستان تخت فولاد اصفهان دفن بنما!

از او به اصرار خواستم حقايق ناگفته را بيان کند، او در جمله اي ظريف گفت:

يکي دو ساعت بيشتر باقي نمانده است، دنيا همين است که مي بيني!؟



تو عاشقي تو رهائي تو نيک بي باکي

سفر بخير برادر برو که چالاکي



تو شهسوار تريني تو چابکانه بتاز

مجال حادثه تنگست از اين کرانه بتاز



پس خداحافظي کرد و رفت، در وقت مقرر به ديدارش شتافتم، او را مرده يافته، مردمان را خبر کردم و به کفن و دفنش پرداختم. از آن پس به زيارت هميشگي قبرش همت گماشتم و از او نيز حاجتهاي فراوان گرفتم:



مردان خدا پرده پندار دريدند

يعني همه جا غير خدا هيچ نديدند



هر دست که دادند از آن دست گرفتند

هر نکته که گفتند همان نکته شنيدند



يک طايفه را بهر مکافات سرشتند

يک سلسله را بهر ملاقات گزيدند



يک فرقه به عشرت در کاشانه گشادند

يک زمره به حسرت سرانگشت گزيدند



جمعي به در پير خرابات خرابند

قومي به بر شيخ مناجات مريدند



يک جمعي نکوشيده رسيدند به مقصد

يک قوم دويدند و به مقصد نرسيدند



فرياد که در رهگذر آدم خاکي

بس دانه فشاندند و بسي دام تنيدند



همت طلب از باطن پيران سحر خيز

زيرا که يکي را ز دو عالم طلبيدند



زنهار مزن دست به دامان گروهي

کز حق ببريدند و به باطل گرويدند



چون خلق در آريند به بازار حقيقت

ترسم نفروشند متاعي که خريدند



کوتاه نظر غافل از آن سرو بلند است

کاين جامه به اندازه هر کس نبريدند



مرغان نظر باز سبک سير (فروغي)

از دامگه خاک بر افلاک پريدند [5] [6] .