جناب حجة الاسلام سيد محمد آل طه از مرحوم حاج ميرزا علي محدث زاده [1] و او نيز به نقل از مرحوم حاج محقق چنين بيان فرمود که: روزي در ايام سفر به کربلا، به هنگام تشرف به حرم، ملتمسانه از آن حضرت فقط تقاضاي ديدار امام زمان - عجل الله تعالي فرجه الشريف را نمودم. در همان لحظه، ناگهان متوجه شدم که به محازات قبر حضرت علي اکبر عليه السلام مردي بلند قامت، در حالي که چفيه اي عربي بر سر دارد، نشسته است، در حالي که مردي ديگر با فاصله اي به اندازه نيم قدم به احترام در کنارش حضور دارد.

در اولين نگاه بر چهره زيبا و پر هيبت آن مرد، متوجه شدم که او کسي جز وجود مبارک امام زمان عليه السلام نيست، از اين جهت براي بوسيدن و در آغوش انداختن خود، قصد کردم که که به جلو حرکت نمايم، ولي در کمال تعجب ديدم که قدرت کوچکترين حرکتي را ندارم. پس به ناچار دقايقي چند به ديدار حضرتش ايستادم.



نه وصلت ديده بودم کاشکي اي گل نه هجرانت

که جانم در جواني سوخت اي جانم به قربانت



تحمل گفتي و منهم که کردم سالها، اما

چقدر آخر تحمل، بلکه يادت رفت پيمانت [2] .



در همان لحظه به دليل رد شدن بسياري از زائران حرم امام حسين عليه السلام از کنار آن حضرت، به ذهنم خطور کرد که آيا تنها من توفيق ديدن مهدي - عجل الله تعالي فرجه شريف - را دارم يا آن که ديگران نيز آن حضرت را ديده، ولي نمي شناسند؟ از اين جهت از فردي که کنارم ايستاده بودم، پرسيدم:

آيا شما چنين آقايي را با اين مشخصات در حرم مي بينيد؟

با نگاه متعجبانه و منفي آن مرد! دريافتم که اين تنها منم که توفيق ديدارش را يافته ام، پس با عشق فراوان بر او حريصانه مي نگريستم، تا شايد غم سالها دوري را با لحظاتي شيرين جبران نمايم.

پس از مدتي آن حضرت عليه السلام به همراهي يارشان از جاي برخاسته و از حرم خارج شدند، در همان لحظه قدرت حرکت خويش را بازيافتم، پس ‍ به دنبالشان دويدم، ولي اثري از آنان نيافتم!



باز آي ساقيا که هواخواه خدمتم

مشتاق بندگي و دعاگوي دولتم



ز انجا که فيض جام سعادت فروغ تست

بيرون شدي نماي و ظلمات حيرتم



هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت

تا آشناي عشق ز اهل رحمتم [3] .



مرحوم محدث زاده اضافه مي فرمود:

از آن روز به بعد مرحوم محقق حالات معنوي عجيبي داشت که ما به حالات وي سخت غبطه مي خورديم. [4] .